Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
“Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам:
“Банданинг Роббисига энг яқин пайти, унинг сажда қилувчи ҳолатидир. Бас, дуони кўпайтиринглар”, дедилар”.

Ибн Аббос розияллоҳу анҳумодан ривоят қилинади:
“Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам пардани кўтарганларида одамлар Абу Бакр ортида саф тортган ҳолда эдилар. У зот: “Эй одамлар, нубувват башоратларидан мусулмон кўрадиган ёки унга кўрсатиладиган солиҳ тушгина қолди. Мен рукуъ қилган ҳолда ёки сажда қилган ҳолда қироат қилишдан қайтарилдим. Аммо рукуъ, унда Роббни улуғланглар. Аммо саждада дуога ҳаракат қилинглар. Шунда сизлар учун ижобат қилинишига лойиқ бўлади”, дедилар. 

Оиша розияллоҳу анҳо айтади:
“Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам рукуълари ва саждаларида Қуръонга эргашиб:
“Субҳанакаллоҳумма Роббана ва биҳамдик, Аллоҳуммағфирлий”ни айтишни кўпайтирардилар”.

Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
“Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам саждаларида “Аллоҳуммағфирлий занби куллаҳу, диққаҳу ва жиллаҳу ва аввалаҳу ва охироҳу” дер эдилар. Ибн Сарҳ: “Ва аланиятаҳу ва сирроҳу”ни зиёда қилди.

Оиша розияллоҳу анҳо айтади:
“Бир кеча Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламни йўқотиб қўйдим. Изласам у зот саждагоҳда эканлар. Қарасам у зот сажда қилган икки қадамлари тик турган ҳолда экан. Ўзлари бўлса: “Аллоҳумма аъузу биризока мин сахотика ва бимуъофатика мин уқубатика, аъузу бика минка, ла уҳси санаан алайка. Анта кама аснайта ъала нафсик”, деяётган эканлар”.