Убай ибн Каъб розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади. У шундай деди:
“Бир куни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам биз билан субҳ намозини ўқидиларда:
“Фалончи келдими?” дедилар. Саҳобалар:
“Йўқ”, дейишди. У зот соллаллоҳу алайҳи васаллам:
“Фалончи келдими?” дедилар. Саҳобалар:
“Йўқ”, дейишди. У зот соллаллоҳу алайҳи васаллам:
“Албатта, мунофиққа намозларнинг оғирроғи ушбу икки намоздир. Агар бу иккисидаги нарсани билганингларда, тиззада эмаклаб бўлса ҳам уларни ўқишга келардинглар. Албатта, аввалги саф фаришталар сафи кабидир. Агар ундаги фазилатни билганингизда эди, унга мусобақалашган бўлар эдингиз. Бир кишининг бошқа бир киши билан ўқиган намози ёлғиз ўзи ўқиган намозидан кўра афзалдир. Унинг икки киши билан ўқиган намози бир киши билан ўқиган намозидан афзалроқдир. Қанчалик кўпайса, Аллоҳ таоло учун шунчалик маҳбубдир.”, дедилар.

Усмон ибн Аффон розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади. У шундай деди:
“Ким хуфтон намозига жамоат ила ҳозир бўлса, кечанинг ярмини бедор ўтказгандек бўлар. Ким хуфтон ва бомдодни жамоат ила ўқиса, кечани бедор ўтказгандек бўлур”.