Муҳаммад ибн Амрдан ривоят қилинади. У Ҳасан ибн Алий ибн Абу Толиб розияллоҳу анҳунинг ўғлидир. У шундай деди:
“Биз Жобир розияллоҳу анҳудан Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг намоз  вақтлари ҳақида сўрадик.
“Бас, у киши:
“У зот соллаллоҳу алайҳи васаллам пешинни қуёш қиздирган пайтда, асрни қуёш тирик турганда, шомни қуёш ботганида, хуфтонни одамлар кўп бўлса эртароқ, оз бўлса, кечроқ, бомдодни тонг қоронғисида ўқир эдилар”, деди”.

Абу Барза розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади. У шундай деди:
“Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам одатда, пешинни қуёш тиккадан оғганда ўқирдилар, асрни, албатта бизнинг биримиз Мадина чеккасига кетиб, қайтиб келганда қуёш тирик ҳолда турганда ўқирдилар. Шомнинг (вақтини) эсдан чиқардим. Хуфтонни кечанинг учдан бирига кечиктиришга парво қилмасдилар”.
У шундай деди:
“Сўнгра кечанинг ярмигача”, деди”.
“Ва хуфтондан олдин ухлашни, ундан кейин гаплашиб ўтиришни хуш кўрмас эдилар. Бомдодни одатда ёнида ўтирган танишини шериги танимайдиган пайтда ўқирдилар ва унда олтмиштадан юзтагача бўлган оятларни қироат қилардилар”.