Абу Саъид ал-Худрий розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
“Икки киши сафарга чиқдилар. Намоз ҳозир бўлди. Икковларининг суви йўқ эди. Пок тупроқ ила таяммум қилиб намоз ўқидилар. Сўнгра вақт чиқмай туриб сув топдилар. Бас, улардан бири таҳорат ва намозни қайтарди. Бошқаси қайтармади. Сўнгра Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ҳузурларига келиб, у зотга бўлган нарсани зикр қилдилар. Бас, у зот қайтармаган шахсга:
“Суннатни топибсан. Намозинг кифоя қилади”, дедилар. Таҳорат қилиб, намозини қайта ўқиганга эса:
“Сенга икки марта ажр берилади”, дедилар”.
Абу Довуд шундай деди:
“Нофеъдан ташқари, яна уни Лайсдан, у эса Амийра ибн Абу Ножиядан, у эса Бакр ибн Саводадан, у Ато ибн Ясордан, у Набий соллаллоҳу алайҳи васалламдан ривоят қилади”.
Абу Довуд шундай деди:
“Бу ҳадисдаги Абу Саъид ал-Худрийнинг зикри маҳфуз эмас, мурсалдир”.

Ато ибн Ясор:
“Албатта, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг саҳобаларидан икки киши”, деб унинг маъносидаги ҳадисни ривоят қилган.