Жобир розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
“Бир сафарга чиққан эдик. Биздан бир кишига тош тегиб, бошини ёриб қўйди. Сўнгра ўша одам эҳтилом бўлиб қолиб, ўз шерикларидан:
“Менга таяммумга рухсат топасизларми?” деди.
“Сен сувни ишлатишга қодир бўлиб турганинг­да, биз сенга рухсат топа олмаймиз”, де­йишди. Бас, у ғусл қилди ва ўлиб қолди. Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳузурларига келганимизда у зотга бу ҳақда хабар берилди. Бас, У зот соллаллоҳу алайҳи васаллам:
“Уни қатл қилишибди, Аллоҳ уларни қатл қилсин! Агар билмасалар, сўрасалар бўлмасмиди?! Албатта, жоҳилликнинг шифоси саволдир. Унга фақатгина таяммум қилмоғи, жароҳатга сиқиб латта боғламоғи кифоя қилар эди” ёки “боғламоғи”, дедилар”.
Мусо:
“Жароҳатига латта боғламоғи сўнгра унинг устидан масҳ торт­моғи ва баданининг қолганини ювмоғи” да шак қилди.

Ато ибн Абу Робаҳдан ривоят қилинади. У Абдуллоҳ ибн Аббоснинг шундай деганини эшитган:
    “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг замонларида бир кишига жароҳат етди. Сўнгра эҳтилом бўлиб, ғусл қилишга буюрилди. У ғусл қилгандан кейин ўлди. Бу Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга етганда, у зот соллаллоҳу алайҳи васаллам:
    “Уни қатл қилишибди. Аллоҳ уларни қатл қилсин! Жоҳилликнинг шифоси савол эмасми?” дедилар”.