Тўрт юз саксон учинчи ҳадис

Абу Ҳанифа (р.а.) Ҳасандан, у Шаъбийдан, у Нўъмон ибн Баширдан ривоят қилади. Нўъмон айтди: «Набий (с.а.в.) бундай дедилар: «Инсонда бир парча гўшт бор. У  солиҳ бўлса, жасаднинг қолган аъзолари ҳам солиҳ бўлади. У бузуқ, бошқа аъзолар ҳам бузуқ бўлади. У қалбдир!»

Тўрт юз саксон тўртинчи ҳадис

Абу Ҳанифа (р.а.) Иброҳимдан, у Асваддан, у Оиша онамиздан (р.а.) ривоят қилади. Оиша онамиз (р.а.) айтдилар: «Мен Ҳазрати Муҳаммад (с.а.в.) билан Ул зот дунёдан ўтгунларича кетма-кет уч кеча-уч кундуз тўйиб нон емадик. Муҳаммад (с.а.в.) дунёдан ўтгунлари қадар бошимиз дунё ғам-ташвишларидан чиқмади. Ҳазрати Муҳаммад (с.а.в.) дунёдан ўтганларидан сўнг, устимизга мусибат ёғилди».

Бир ривоятда «Дунё устимизга шундай ёғилди», дейилади.

«Ҳазрати Муҳаммаднинг (с.а.в.) оилалари уч кун кетма-кет тўйиб буғдой нони емади», дейилади яна бир ривоятда.

Тўрт юз саксон бешинчи ҳадис

Абу Ҳанифа (р.а.) Ҳаммоддан, Ҳаммод Иброҳимдан, у Асваддан, у Умар ибн Хаттобдан (р.а.) ривоят қилади. Ҳазрати Умар (р.а.) Расулуллоҳ (с.а.в.) қаттиқ оғриган пайтда Ул зотнинг ҳузурларига кирди. Расули Акрам (с.а.в.) Катавон молидан бўлган абоа (чакмон, камзул) уустида, изхир тўлдирилган жун ёстиқда ётардилар. Ҳазрати Умар (р.а.):

- Ота-онам Сизга фидо бўлсин, ё Расулуллоҳ! Кисро ва Қайсар қироллари соф ипак ичидалар, - деган эди, Расулуллоҳ (с.а.в.):

- Эй Умар!.. Уларга дунё, бизга охират бўлишини хоҳламайсанми? - дедилар.

Сўнгра Ҳазрати Умар (р.а.) қўлини Расулуллоҳга (с.а.в.) теккизган эди, Ул зотнинг кучли иситмаси борлигини билди ва: «Сиз Аллоҳнинг расули бўлсангиз-да иситмангиз шундай бўладими?», деди.

Расулуллоҳ (с.а.в.) бундай марҳамат қилдилар:

- Бу умматнинг балога энг кўп дучор бўладигани набийидир, кейин хайрли кимсалар, сўнгра улардан кейинги яхши одамлардир. Биздан олдинги пайғамбарлар, алайҳимуссалом ва умматлари ҳам ана шундай эдилар».