330 - حَدَّثَنَا يَحْيَى بْنُ يَحْيَى قَالَ قَرَأْتُ عَلَى مَالِكٍ عَنْ نَافِعٍ عَنْ عَبْدِ الله بْنِ عُمَرَ أَنَّ رَسُولَ الله صَلَّى الله عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ أَرَانِي لَيْلَةً عِنْدَ الْكَعْبَةِ فَرَأَيْتُ رَجُلاً آدَمَ كَأَحْسَنِ مَا أَنْتَ رَاءٍ مِنْ أُدْمِ الرِّجَالِ لَهُ لِمَّةٌ كَأَحْسَنِ مَا أَنْتَ رَاءٍ مِنَ اللِّمَمِ قَدْ رَجَّلَهَا فَهِيَ تَقْطُرُ مَاءً مُتَّكِئًا عَلَى رَجُلَيْنِ أَوْ عَلَى عَوَاتِقِ رَجُلَيْنِ يَطُوفُ بِالْبَيْتِ فَسَأَلْتُ مَنْ هَذَا فَقِيلَ هَذَا الْمَسِيحُ ابْنُ مَرْيَمَ ثُمَّ إِذَا أَنَا بِرَجُلٍ جَعْدٍ قَطَطٍ أَعْوَرِ الْعَيْنِ الْيُمْنَى كَأَنَّهَا عِنَبَةٌ طَافِيَةٌ فَسَأَلْتُ مَنْ هَذَا فَقِيلَ هَذَا الْمَسِيحُ الدَّجَّالُ

330/1. Абдуллоҳ ибн Умар розийаллоҳу анҳудан ривоят қилинади. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Кечаларнинг бирида Каъба ҳузурида турсам, буғдойранг, кўринишидан чиройли, сочлари қулоғининг юмшоқ жойигача ўсиб тушган бир киши (тушимда) кўрсатилди. У сочини тараб олган эди. Ўша сочидан сув оқар эди. У икки киши орасида ёки икки киши елкасига суяниб олиб, Байтуллоҳни тавоф қилар эди. Мен: «Бу ким?» десам, «Масиҳ ибн Марям», дейилди. Сўнгра калта бўйли, жингалак сочли, ўнг кўзи ғилай, гўёки ўнг кўзи туртиб чиққан узум донаси каби кишини (тушимда) кўрдим. «Бу киши ким?» десам, «У Масиҳ Дажжолдир», дейилди», дедилар.

331 - حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ إِسْحَقَ الْمُسَيَّبِيُّ حَدَّثَنَا أَنَسٌ يَعْنِي ابْنَ عِيَاضٍ عَنْ مُوسَى وَهُوَ ابْنُ عُقْبَةَ عَنْ نَافِعٍ قَالَ قَالَ عَبْدُ الله بْنُ عُمَرَ ذَكَرَ رَسُولُ الله صَلَّى الله عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَوْمًا بَيْنَ ظَهْرَانَيِ النَّاسِ الْمَسِيحَ الدَّجَّالَ فَقَالَ إِنَّ اللهَ تَبَارَكَ وَتَعَالَى لَيْسَ بِأَعْوَرَ أَلاَ إِنَّ الْمَسِيحَ الدَّجَّالَ أَعْوَرُ عَيْنِ الْيُمْنَى كَأَنَّ عَيْنَهُ عِنَبَةٌ طَافِيَةٌ قَالَ وَقَالَ رَسُولُ الله صَلَّى الله عَلَيْهِ وَسَلَّمَ أَرَانِي اللَّيْلَةَ فِي الْمَنَامِ عِنْدَ الْكَعْبَةِ فَإِذَا رَجُلٌ آدَمُ كَأَحْسَنِ مَا تَرَى مِنْ أُدْمِ الرِّجَالِ تَضْرِبُ لِمَّتُهُ بَيْنَ مَنْكِبَيْهِ رَجِلُ الشَّعْرِ يَقْطُرُ رَأْسُهُ مَاءً وَاضِعًا يَدَيْهِ عَلَى مَنْكِبَيْ رَجُلَيْنِ وَهُوَ بَيْنَهُمَا يَطُوفُ بِالْبَيْتِ فَقُلْتُ مَنْ هَذَا فَقَالُوا الْمَسِيحُ ابْنُ مَرْيَمَ وَرَأَيْتُ وَرَاءَهُ رَجُلاً جَعْدًا قَطَطًا أَعْوَرَ عَيْنِ الْيُمْنَى كَأَشْبَهِ مَنْ رَأَيْتُ مِنَ النَّاسِ بِابْنِ قَطَنٍ وَاضِعًا يَدَيْهِ عَلَى مَنْكِبَيْ رَجُلَيْنِ يَطُوفُ بِالْبَيْتِ فَقُلْتُ مَنْ هَذَا قَالُوا هَذَا الْمَسِيحُ الدَّجَّالُ

331/2. Нофеъ розийаллоҳу анҳудан ривоят қилинади. Абдуллоҳ ибн Умар айтишларича, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам кунларнинг бирида одамлар орасида, Масиҳ Дажжолни зикр қилдилар. Ва у зот: «Албатта Аллоҳ таоло ғилай кўзли эмас. Огоҳ бўлинг, албатта Масиҳ Дажжолнинг ўнг кўзи ғилайдир. Гўёки унинг (ўша ғилай кўзи) узум донаси каби ирғиб чиққандек», деб, у зот яна: «Кечаларнинг бирида тушимда Каъба олдида турганим кўрсатилди. Шунда чиройли, буғдойранг бир киши турибди. (Унинг) узун сочи икки елкаси орасига тушиб турар эди. Сочи таралган ва бошидан сув томчилаб турар, қўлини эса икки киши елкасига қўйиб олиб, улар орасида Байтуллоҳни тавоф қилар эди. Мен: «Бу ким?» десам, улар: «Масиҳ ибн Марям», деб айтишди. Кейин у зотнинг орқаларида калта бўйли, жингалак сочли, ўнг кўзи ғилай, одамлардан Ибн Қатонга кўпроқ ўхшаб кетадиган бир кишини кўрдим. У икки қўлини икки киши елкасига қўйиб олиб, Байтуллоҳни тавоф қилар эди. Мен: «Бу ким?» десам, улар: «Бу Масиҳ Дажжолдир», деб айтишди», дедилар.

332 - حَدَّثَنَا ابْنُ نُمَيْرٍ حَدَّثَنَا أَبِي حَدَّثَنَا حَنْظَلَةُ عَنْ سَالِمٍ عَنِ ابْنِ عُمَرَ أَنَّ رَسُولَ الله صَلَّى الله عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ رَأَيْتُ عِنْدَ الْكَعْبَةِ رَجُلاً آدَمَ سَبِطَ الرَّأْسِ وَاضِعًا يَدَيْهِ عَلَى رَجُلَيْنِ يَسْكُبُ رَأْسُهُ أَوْ يَقْطُرُ رَأْسُهُ فَسَأَلْتُ مَنْ هَذَا فَقَالُوا عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ أَوِ الْمَسِيحُ ابْنُ مَرْيَمَ لاَ نَدْرِي أَيَّ ذَلِكَ قَالَ وَرَأَيْتُ وَرَاءَهُ رَجُلاً أَحْمَرَ جَعْدَ الرَّأْسِ أَعْوَرَ الْعَيْنِ الْيُمْنَى أَشْبَهُ مَنْ رَأَيْتُ بِهِ ابْنُ قَطَنٍ فَسَأَلْتُ مَنْ هَذَا فَقَالُوا الْمَسِيحُ الدَّجَّالُ

332/3. Ибн Умар розийаллоҳу анҳудан ривоят қилинади. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Каъба олдида эканимда узун сочли бир кишини кўрдим. У икки қўлини икки кишига қўйиб олган эди. Мен: «Бу ким?» десам, улар: «Исо ибн Марям ёки Масиҳ ибн Марям», деб айтишди. У исмларнинг қайси бирини айтишганини билмайман. Бу кишининг орқасида афти-ангори қизғиш, сочи жингалак, ўнг кўзи ғилай, худди Ибн Қатонга ўхшайдиган бир кишини кўрдим. Ва: «Бу ким?» десам, улар: «Масиҳ Дажжолдир», дейишди», дедилар.

333 - حَدَّثَنَا قُتَيْبَةُ بْنُ سَعِيدٍ حَدَّثَنَا لَيْثٌ عَنْ عُقَيْلٍ عَنِ الزُّهْرِيِّ عَنْ أَبِي سَلَمَةَ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ الله أَنَّ رَسُولَ الله صَلَّى الله عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَالَ لَمَّا كَذَّبَتْنِي قُرَيْشٌ قُمْتُ فِي الْحِجْرِ فَجَلاَ اللهُ لِي بَيْتَ الْمَقْدِسِ فَطَفِقْتُ أُخْبِرُهُمْ عَنْ آيَاتِهِ وَأَنَا أَنْظُرُ إِلَيْهِ

333/4. Жобир ибн Абдуллоҳ розийаллоҳу анҳудан ривоят қилинади. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Агар қурайшликлар мени ёлғонга тутмаганида Ҳижр деган жойда турардим-да, Аллоҳ менга Байтул-мақдисни очиб берар эди ва у (Дажжол)га қараб туриб, унинг аломатлари ҳақида хабар бера бошлар эдим», деб айтдилар.

334 - حَدَّثَنِي حَرْمَلَةُ بْنُ يَحْيَى حَدَّثَنَا ابْنُ وَهْبٍ قَالَ أَخْبَرَنِي يُونُسُ بْنُ يَزِيدَ عَنِ ابْنِ شِهَابٍ عَنْ سَالِمِ بْنِ عَبْدِ الله بْنِ عُمَرَ بْنِ الْخَطَّابِ عَنْ أَبِيهِ قَالَ سَمِعْتُ رَسُولَ الله صَلَّى الله عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَقُولُ بَيْنَمَا أَنَا نَائِمٌ رَأَيْتُنِي أَطُوفُ بِالْكَعْبَةِ فَإِذَا رَجُلٌ آدَمُ سَبِطُ الشَّعْرِ بَيْنَ رَجُلَيْنِ يَنْطِفُ رَأْسُهُ مَاءً أَوْ يُهَرَاقُ رَأْسُهُ مَاءً قُلْتُ مَنْ هَذَا قَالُوا هَذَا ابْنُ مَرْيَمَ ثُمَّ ذَهَبْتُ أَلْتَفِتُ فَإِذَا رَجُلٌ أَحْمَرُ جَسِيمٌ جَعْدُ الرَّأْسِ أَعْوَرُ الْعَيْنِ كَأَنَّ عَيْنَهُ عِنَبَةٌ طَافِيَةٌ قُلْتُ مَنْ هَذَا قَالُوا الدَّجَّالُ أَقْرَبُ النَّاسِ بِهِ شَبَهًا ابْنُ قَطَنٍ

334/5. Умар ибн Хаттоб розийаллоҳу анҳудан ривоят қилинади. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Бир пайт ухлаётган эдим, тушимда Каъбани тавоф қилаётган эмишман. Шунда буғдойранг, узун сочли, икки киши орасида, бошидан сув томиб ёки оқиб турган кишини кўриб: «Бу ким?» десам, улар: «Бу Ибн Марям», деб айтишди. Сўнгра ўгирилиб қарасам, қизғиш рангли, жуссали, сочи жингалак, кўзи ғилай, гўёки (ўша ғилай кўзида) узум донаси туртиб тургандек бир кишини кўрдим-да, «Бу ким?» деб айтсам, улар: «(Бу) Дажжол», дейишди. У худди Ибн Қатонга ўхшар эди», деб айтдилар.

335 - وَحَدَّثَنِي زُهَيْرُ بْنُ حَرْبٍ حَدَّثَنَا حُجَيْنُ بْنُ الْمُثَنَّى حَدَّثَنَا عَبْدُ الْعَزِيزِ وَهُوَ ابْنُ أَبِي سَلَمَةَ عَنْ عَبْدِ الله بْنِ الْفَضْلِ عَنْ أَبِي سَلَمَةَ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ قَالَ قَالَ رَسُولُ الله صَلَّى الله عَلَيْهِ وَسَلَّمَ لَقَدْ رَأَيْتُنِي فِي الْحِجْرِ وَقُرَيْشٌ تَسْأَلُنِي عَنْ مَسْرَايَ فَسَأَلَتْنِي عَنْ أَشْيَاءَ مِنْ بَيْتِ الْمَقْدِسِ لَمْ أُثْبِتْهَا فَكُرِبْتُ كُرْبَةً مَا كُرِبْتُ مِثْلَهُ قَطُّ قَالَ فَرَفَعَهُ اللهُ لِي أَنْظُرُ إِلَيْهِ مَا يَسْأَلُونِي عَنْ شَيْءٍ إِلاَّ أَنْبَأْتُهُمْ بِهِ وَقَدْ رَأَيْتُنِي فِي جَمَاعَةٍ مِنَ الأنْبِيَاءِ فَإِذَا مُوسَى قَائِمٌ يُصَلِّي فَإِذَا رَجُلٌ ضَرْبٌ جَعْدٌ كَأَنَّهُ مِنْ رِجَالِ شَنُوءَةَ وَإِذَا عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ عَلَيْهِ السَّلاَم قَائِمٌ يُصَلِّي أَقْرَبُ النَّاسِ بِهِ شَبَهًا عُرْوَةُ بْنُ مَسْعُودٍ الثَّقَفِيُّ وَإِذَا إِبْرَاهِيمُ عَلَيْهِ السَّلاَم قَائِمٌ يُصَلِّي أَشْبَهُ النَّاسِ بِهِ صَاحِبُكُمْ يَعْنِي نَفْسَهُ فَحَانَتِ الصَّلاَةُ فَأَمَمْتُهُمْ فَلَمَّا فَرَغْتُ مِنَ الصَّلاَةِ قَالَ قَائِلٌ يَا مُحَمَّدُ هَذَا مَالِكٌ صَاحِبُ النَّارِ فَسَلِّمْ عَلَيْهِ فَالْتَفَتُّ إِلَيْهِ فَبَدَأَنِي بِالسَّلاَمِ

335/6. Абу Ҳурайра розийаллоҳу анҳудан ривоят қилинади. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Менга (Дажжол) Ҳижр номли жойда кўрсатилди. Қурайш эса мендан Байтул-мақдисга қилинган тунги саёҳат ҳақида ва Байтул-мақдиснинг ўзи ҳақида баъзи нарсаларни сўрар эди. Мен эса уларга буни исботлаб бера олмай шу даражада ғамга ботдимки, ҳеч бунақа бўлмаган эдим. Бас, Аллоҳ сўрашаётган нарсаларини кўриш учун мени кўтарди ва уларга бу ҳақда хабар бердим. Ва яна пайғамбарлар жамоасини кўрдим, Мусо алайҳиссалом тик туриб намоз ўқимоқдалар, у зот жингалак сочли бўлиб, гўёки Шануъа қабиласидаги кишиларга ўхшардилар. Ва яна Исо ибн Марям алайҳиссаломни ҳам кўрдим. У зот тик туриб намоз ўқиётган эдилар. У зот Урва ибн Масъуд ас-Сақафийга ўхшар эдилар. Ва яна Иброҳим алайҳиссаломни кўрдим. У зот тик туриб намоз ўқирдилар. У зот биродарингизга ўхшардилар», деб ўзларига ўхшашликларини ифода этдилар. (Яна сўзларида давом этиб): «Кейин намоз вақти бўлди. Мен уларга имом бўлдим. Қачонки, намозимни тугатганимдан кейин бир сўзловчи: «Мана бу дўзах соҳиби бўлмиш Молик номли (фариштадир). Бунга салом беринг», деган эди, мен у зотга ўгирилиб қарасам, биринчи бўлиб, мендан олдин салом бердилар», дедилар.