Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам:
«Қани, бир аҳли байтга соғиб ичишга эрталаб бир исс (катта идиш), кечқурун бир исс сут берадиган соғин туя берадиган одам борми?! Албатта, унинг ажри улуғ бўлур», дедилар».
Муслим ривоят қилган.

 Яна ўша кишидан ривоят қилинади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам:
«Эрталаб бир идиш, кечқурун бир идиш сут берадиган сутли туя ёки сутли қўй қандоқ ҳам яхши маниҳа!» дедилар».
Бухорий ривоят қилган.

Яна ўша кишидан ривоят қилинади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам:
«Бир одам йўлда боратуриб қаттиқ чанқади. Бир қудуқ топиб, тушиб сув ичди. Сўнгра чиқиб қараса, бир ит чанқоқдан тили осилиб, тупроқ емоқда. Ҳалиги одам бу ит ҳам менга ўхшаб чанқабди, деди-да, қудуққа тушиб махсисига сув тўлдириб чиқиб, итга тутди. Бас, Аллоҳ уни тақдирлади ва мағфират қилди», дедилар.
«Эй Аллоҳнинг Расули, бизга ҳайвонларда ҳам ажр борми?» дейишди.
«Ҳар бир ҳўл жигари бор нарсада ажр бордир!» дедилар».
Бухорий, Муслим.