Оиша розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади:
«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам билан бирга чиқдик. ҳаждан бошқа нарсани зикр қилмас эдик. Сарифга келганимизда ҳайз кўриб қолдим. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам олдимга кирганларида мен йиғлаётган эдим. У зот:
«Сени нима йиғлатмоқда?» дедилар.
«Аллоҳга қасамки, бу йил чиқмасам ҳам бўларкан», дедим.
«Эҳтимол, ҳайз кўргандирсан?» дедилар.
«ҳа», дедим.
«Бу нарса Аллоҳ одам қизларига битиб қўйган нарса. ҳожи нима қилса, шуни қилавер. Фақатгина пок бўлгунингча байтни тавоф қилма», дедилар.
Маккага келганимизда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам саҳобаларига: «Буни умра қилинг­лар», дедилар. Одамлар эҳромдан чиқдилар. Аммо ўзи билан қурбонлик олиб келганлар чиқмадилар. Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам, Абу Бакр, Умар ва ўзига тўқлар билан бирга қурбонликлар бор эди. Сўнгра юриш вақти бўлганда яна эҳром боғладилар. Қурбонлик куни бўлганда пок бўлдим. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам менга амр қилдилар ва тавофи ифозани қилдим. Бизга мол гўшти келтирилди. Шунда мен:
«Бу нима?» дедим.
«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам аёллари номидан мол қурбонлик қилдилар», де­йишди.
ҳасба куни бўлганда:
«Эй Аллоҳнинг Расули! Одамлар ҳам ҳаж, ҳам умра билан қайтмоқдалар. Мен ҳаж билан қайтаманми?» дедим.
У зот Абдураҳмон ибн Абу Бакрга амр қилдилар. У мени туясига миндирди ва Танъиймга етиб бордик. Ўша ердан умрани ният қилиб эҳром боғладим. Бу одамлар қилган умранинг баробарига эди».
(Танъийм ҳалол ернинг ҳарамга энг яқин жойи­дир).
Бухорий, Муслим, Абу Довуд, Термизий, Насаий.