عن ابى هريرة رضى الله عنه قال: قال رسول الله صلى الله عليه وسلم "من لم يدع قول الزور والعمل به فليس لله حاجةٌ فى أن يدع طعامه وشرابه".

Абу Ҳурайрадан (р.а.)дан ривоят қилинади. Расулуллоҳ (с.а.в.): “Ким ёлғон гапиришни ва унга амал қилишни қўймаса, унинг таоми ва шаробини тарк қилмоғига Аллоҳни эҳтиёжи йўқ”, дедилар.
Шарҳ: Расулуллоҳ (с.а.в.) рўзадаги улкан мақсад ҳақида огоҳлантирмоқдалар. Ўша нарса оғизни очиб ҳаром нарсалардан ўзини тиймоқдир. Кимда-ким ёлғон, ғийбат, чақимчилик ва шунга ўхшаш мантиқдаги фаҳш нарсаларни тарк қилмаса, рўзасида яхшилик ва наф йўқдир. Аллоҳ таом ва шаробдан тийилганлигини қабул қилмайди. Рўзани ўзини тарк қилишку Аллоҳнинг ҳурмати ва ҳаққига риоя қилмасликдир. Энди рўзани тутиб, унинг асносида ёмон ишларни бажариш, Аллоҳ ва бандаларнинг ҳақларига риоя қилмасликдир. Агар рўзани қўл ва тили ёмонликдан тийилмаган ҳолатда тутса, Қиёмат куни ўша тутган рўзаси тарозуда тортилса, гуноҳи савобдан устун келади. Рўзадор қуп-қуруқ ҳолда қайтади. Расулуллоҳ (с.а.в.) саҳобаларига қуйидаги насаларни айтиш билан ушбу маънога яна ҳам яқинлик киритмоқдалар. У зот: “Синиб, бўҳронга кириб қолган деганда нимани тушунасизлар”, деганларида, саҳобалар: “Дирҳами, динори ва матоси қолмаган кишидир”, дейишди. Шунда Расулуллоҳ (с.а.в.): “Ҳақиқий синган киши Қиёмат куни намоз, рўза ва закот билан келадида, бир кишини сўккан, иккинчи кишини урган ҳам бўлади. Сўкилган кишига ҳам, урилган кишига ҳам яхшилигидан олиб берилади. Яхшилиги тугаб қолса ёмонлигидан юкланади. Охири ёмонлиги кўпайиб кетгач дўзахга улоқтирилади”, дедилар.