عن أبى سعيد الخدرى رضى الله عنه أن أعرابيا سأل رسول الله صلى الله عليه وسلم عن الهجرة فقال: "ويحك: إن شأنها شديدٌ فهل لك من إبل تؤدى صدقتها؟ قال: نعم، قال: فأعمل من وراء البحار، فإن الله لن يترك من عملك شيئا"

Абу Саид ал-Худрийдан (р.а.) ривоят қилинади. Бир аъробий Расулуллоҳ (с.а.в.)дан ҳижрат ҳақида сўради. У зот: “Ҳолингга вой бўлсин! Ҳижрат иши хатарлидир. Ўзингда туя борми? Уларни (закотини бериб) ҳаққини адо қиляпсанми?” дегандилар, у: “Ҳа”, деди. Шунда Расулуллоҳ (с.а.в.): “Денгиз ортида бўлса ҳам яъни узоқда бўлса ҳам амал қилавер. Албатта Аллоҳ амалингдан бирор нарсани камайтириб қўймайди”, дедилар.
Шарҳ: Абу Саид ал-Худрий (р.а.) хабар беришларича, саҳрода яшовчи бир киши Мадинага, Набий алайҳиссалом ҳузурларига келиб, бошқа муҳожирлар каби шаҳридан ҳижрат қилиб, Мадинада истиқомат қилиш учун байъат қилишларини талаб этди. Расулуллоҳ (с.а.в.) ҳижрат иши қийинлиги, саҳрода яшовчилар шаҳарда яшашга мослашишлари машаққатлигини айтиб, шундай бир ишни бажаришга йўллаб қўйдиларки, агар уни амалга оширса муҳожирларни савобига эришади. У зот: “Закотини бераётган туянг борми?”, дегандилар, у киши: “Ҳа менда туялар бор, уларни ҳаққини адо этаман”, деди. Шу пайт Расулуллоҳ (с.а.в.) ўз шаҳрида ишини давом эттириб, Аллоҳни кейин бошқаларни ҳаққини адо этиб, ҳижрат ҳақида фикрламасликни уқтирдилар. Чунки у киши узоқ маконда бўлса ҳам Аллоҳни ҳаққини адо этса Аллоҳ унга ажрини мукаммал қилиб бериб, ундан бирор нарсани камайтирмаслиги, балки муҳожирларнинг ажридек савобга эриштиришини тавсия қилдилар. Бундай бўлиши Аллоҳнинг фазлида ҳеч нарса эмасдир.