عن انس بن مالك رضى الله عنه قال: "دخل النبى صلى الله عليه وسلم فإذا حبلٌ ممدود بين الساريتين: فقال: ما هذا الحبل؟ قالوا هذا حبلٌ لزينب فإذا فترتْ تعلقت به فقال النبى صلى الله عليه وسلم: لا، حلوهُ، ليصل  أحدكم نشاطه، فإذا فتر فليقعد"

Анас ибн Молик (р.а.)дан ривоят қилинади:
“Набий (с.а.в.) масжидга кирганларида икки устуннинг орасида арқон тортиб қўйилган эди. Шунда: “Бу қанақа арқон?” дедилар. Саҳобалар: “Бу Зайнабга тегишли арқон. У ибодат давомида мадорсиз бўлиб қолгудек бўлса, арқонга осилиб туради”, дейишди. Набий (с.а.в.): “Йўқ, уни ечинглар. Сизлардан бирингиз намозни тетик ҳолда ўқисин, агар мадорсизланса,  ўтириб олсин”, дедилар.
Шарҳ: Албатта Аллоҳнинг дини осон бўлиб, инсонларни тоқатларидан ортиғига буюрмайди. Кунларнинг бирида Расулуллоҳ (с.а.в.) масжидга кирдилар. Қарасалар масжиднинг икки устуни орасига арқон илиб қўйилибди. У ҳақда сўрагандилар саҳобалар бу арқон Зайнаб бинти Жаҳшга тегишлидир. Агар у тунги намозда мадорсизланса ушбу арқонга осилиб олади, дейишди. Лекин Расулуллоҳ (с.а.в) бу қаттиқликка рози бўлмадилар. Чунки Аллоҳ бандаларидан фаол ва ҳиммат билан қилишган ибодатларини қабул этишни яхши кўради. Аммо дангасил ва малоллик билан қилинган ибодатни хуш кўрмайди, деб арқонни ечиб юборишга амр қилдилар. Ва фаол пайтларда намоз ўқишни тавсия қилиб, чарчоқ ва мадорсиз пайтларда ўтириб олишга буюрдилар.