Билингки, бу бобга Қуръон ва ҳадисдан далиллар жуда кўп. Лекин қуйида унинг бир қиррасигагина ишора қиламан. Ким бунга мувофиқ бўлса, у билан кифояланади. Ким мувофиқ бўлмаса, бу ҳақда том-том китобларни ўқиса ҳам, қаноат ҳосил қилмайди.

Ғийбатнинг ҳаромлиги ҳақидаги юқорида зикр қилган нарсаларнинг нафсига намойиш қилмоқни ўзи кифоя қилади. Сўнгра Аллоҳнинг қуйидаги сўзлари бор: «У бирон сўзни талаффуз қилмас, магар (талаффуз қилса) унинг олдида ҳозиру-нозир бўлган бир кузатувчи (фаришта у сўзни ёзиб олур)» (Қоф сураси, 18-оят); «Ўшанда сизлар уни тилдан тилга олиб, оғизларингиз билан ўзларингиз аниқ билмаган нарсани сўйлар ва буни енгил иш, деб ўйлар эдинглар. Ҳолбуки, у Аллоҳ наздида улуғ (гуноҳдир)» (Нур сураси, 15-оят).

Ва Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламдан ворид бўлган «Бир банда Аллоҳ таолони норози қиладиган бир сўзни айтиб, оқибатини ўйламай юраверади-да, бироқ Аллоҳ таоло буни ҳам Ўзи билиб, уни жаҳаннамга ташлайди» каби саҳиҳ ҳадислар ва бунга ўхшаш юқоридаги бобда келган тилни сақлаш тўғрисидаги сўзлар хусусида фикр юритади. Ва яна буларга «Аллоҳ мен билан бирга», «Аллоҳ Ўзи шоҳид», «Аллоҳ мени кузатиб турибди» каби сўзларни ҳам қўшиб қўяди.

Ҳасан Басрийдан (р.а.) ривоят қилинади. Бир киши бу зотга: «Сиз мени ғийбат қилибсиз», деганида, бу зот: «Яхшиликларимга ҳукм қилмоққа сенинг кучинг етмайди», дедилар.

Ибн Муборак (р.а.): «Агар бирор кишини ғийбат қилганимда ота-онамни ғийбат қилган бўлар эдим. Чунки улар икковлари менинг ҳасанотларимга ҳақлидирлар», деб айтдилар.