778/1. Абу Ҳурайрадан (р.а.) ривоят қилинади. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Кимки (ногиронлик ва беморлик ила) балоланган кишини кўриб,

 «Алҳамду лиллаҳиллазий ъафоний мимма ибталака биҳи ва фаззаланий ъала касирин мимман холақо тафзийла», деса, унга ана шу бало етмайди», дедилар. (Маъноси: «У касаллик билан балолаган нарсангда мени офиятда қилганинг учун ва одамлар орасида мени кўпроқ фазилатли қилганинг учун Сенга ҳамд бўлсин».) Термизий ҳасан иснод ила қилган ривоятлари.

779/2. Умар ибн Хаттобдан (р.а.) ривоят қилинади. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Кимки балоланган кишини кўриб, «Алҳамду лиллаҳиллазий ъафоний мимма ибталака биҳи ва фаззаланий ъала касирин мимман холақо тафзийла», деса, тириклигида бўладиган ана шундай балолардан офиятда бўлади», дедилар. Термизий заиф иснод ила қилган ривоятлари.

Уламолар: «Бу зикрни ўзи эшитадиган қилиб айтиш лозим», дейишади. Чунки балоланган киши эшитиб қолса, қалби бу билан азият чекади. Аммо гуноҳи туфайли балоланган бўлса ва фитна бўлишидан қўрқмаса, у эшитадиган қилиб айтишнинг зарари йўқ.