761/1. Ибн Умардан (р.а.) ривоят қилинади. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам қуйидагилар билан саҳобаларига дуо қилиб, мажлисдан туриб кетардилар:

 «Аллоҳумма ақсим лана мин хашятика ма яҳулу байнана ва байна маъасийка ва мин тоатика ма тубаллиғуна биҳи жаннатака ва минал яқийни ма туҳаввину биҳи аълайна масоибаддунё. Аллоҳумма маттиъна биасмаъина ва абсорина ва қувватина ма аҳяйтана важъалҳул вориса минна важъал саърана ъала ман золамана вансурна ъала ман ъадана вала тажъал мусийбатана фий дийнина вала тажъалид дунё акбара ҳаммина вала маблаға ъилмина вала тусаллит ъалайна ман ла ярҳамуна». (Маъноси: «Аллоҳим, Сенга қилинадиган гуноҳ ила бизнинг орамизни тўсадиган қўрқувни ва жаннатингга етказадиган тоатингни ҳамда дунё мусибатларини бизга енгиллаштирадиган яқийнни (тўла ишончни) улуш қилиб бер. Аллоҳим, бизни тириклигимизда қулоғимиз, кўзимиз ва қувватимиз ила нафлантириб, уни бизга меросхўр қил (яъни, вафот этгунимизча омонда қил). Ўчимизни бизга зулм қилганларга қарат! Душманларимиз зиёнига бизга нусрат бер. Мусибатимизни динимизда қилма. Дунёни энг катта ғамимиз ва охирги илмимиз қилма. Ва бизга раҳм қилмайдиганларни бизга бошлиқ этма».) Термизий ривоятлари.