Билингки, мезбон меҳмонга овқат тортиқ этганида «Бисмиллаҳ» ёки «олинглар», дейиши ёки дуо ўқиши ё ейишга киришишлиги учун очиқча ибораларни ишлатмоқлиги вожиб эмас, мустаҳаб амалдир. Балки овқатни қўйишнинг ўзи кифоя қилади. Меҳмонлар эса лафз ила айтмаса ҳам, овқат ейишга киришишлари мумкин. Баъзилар эса: «Лафзни ишлатиш вожиб», деб айтишган. Лекин аввалги фикримиз тўғрироқдир. Чунки лафз ила изн беришнинг мустаҳаблигига саҳиҳ ҳадислар далолат қилиб турибди.