377/1. Оиша (р.а.) айтадилар: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ўлимлари яқинлашган эди. Олдларида бир қадаҳда сув бор эди. Унга қўлларини тиқдилар, сўнг сувини юзларига суртиб:

«Аллоҳумма аъинний ъала ғомаротил мавти ва сакаротил мавт», деб айтдилар». (Маъноси: Аллоҳим, ўлим шиддати ва ўлим талвасасида менга ёрдам бер.) Термизий ва Ибн Можа ривоятлари

378/2. Яна Оиша онамиз (р.а.) айтадилар: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам менга суяниб туриб:

«Аллоҳуммағфирли варҳамний ва ъалҳиқний биррофиқил аъла», деганларини эшитдим». (Маъноси: Аллоҳим, мени мағфират қил ва менга раҳм эт. Мени Олий дўст билан қовуштир.) Бухорий ва Муслим ривоятлари

Ўлими яқинлашган киши Қуръон тиловат қилиши ва зикрларни кўпайтириши мустаҳабдир. Аммо бесабрлик кўрсатиш, ноўрин ҳаракатлар қилиш, биров билан сўкишиш, хусуматлашиш ва тортишиш кариҳ кўрилган амаллар. Киши қалби ва тили билан Аллоҳга шукр этиши, умрининг сўнгги дақиқаларини яхшилик билан хотималашга ҳаракат қилиб, бор зеҳнини сарфлаши ва тиришиши, шунингдек, Аллоҳга нисбатан яхши гумонда бўлиши, яъни, Аллоҳнинг унга раҳм қилишига умид боғлаши ва аҳлига сабр этишларини, вафот этса, йиғламасликларини, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламдан ворид бўлган: «Ўлик ўз аҳли йиғиси сабабли азобланади», дейилган саҳиҳ ҳадисни эслатиши ҳамда вафотидан кейин дўстларига яхшилик қилишни ва жанозада одат тусига кириб қолган бидъатлардан четланишни васият қилиши лозим.

379/3. Муоз ибн Жабалдан (р.а.) ривоят қилинади. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Кимнинг охирги каломи «Ла илаҳа иллаллоҳ» бўлса, жаннатга киради», дедилар. Абу Довуд ривоятлари

380/4. Абу Ҳурайра ва Абу Саид Худрийлар (р.а.) ривоят қиладилар: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ўлим тўшагида ётганларга «Ла илаҳа иллаллоҳ»ни айтиб туришни буюрдилар». Имом Муслим, Абу Довуд, Термизий, Насоий ривоятлари

Уламолар: «Агар «Ла илаҳа иллаллоҳ»ни айта олмаса, ана шу ерда ҳозир бўлганлар мулойимлик билан оҳиста айтиб турилади», дейишган.