159. Абу Дардо розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«У киши одамларга қараб:

«Эй одамлар! Табиблар ҳайвонларни қандай яхши билса, биз улардан кўра сизларни яхши биламиз. Биз яхшиларингизни ёмонларингиздан ажратиб олганмиз.

Сизнинг яхшиларингиз – яхшилиги умид қилинадиган ва ёмонлигидан эмин бўлинадиганларингиздир.

Сизнинг ёмонларингиз – яхшилик умид қилинмайдиган ва ёмонлигидан эмин бўлинмайдиган ва қули озод бўлмайдиганларингиздир», дер эди».

160. Абу Умома розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Кануд меҳмондорлигини манъ қиладиган, ёлғиз ўзи тушадиган ва қулини урадиган одамдир».

161. Ҳасан розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Бир киши ўз қулига туяни эгарлашни буюрди. Қул ухлаб қолди. Хожаси қулнинг юзига олов билан урди. Қул қудуққа тушиб кетди. Тонг отганда Умар ибн Хаттобнинг ҳузурига келди. Бас, юзидагини кўриб уни озод қилди».