842. Жобир розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Бизлардан бир киши ўғил кўрди ва унга Қосим деб исм қўйди. Шунда ансорийлар «Биз сени Абулқосим деб куняламаймиз, сени хурсанд қилимаймиз», дейишди.

У Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳузурларига бориб, ансорийларнинг гапини етказди. Шунда Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам:

«Ансорийлар яхши гап айтишибди. Менинг исмимни исм қилиб қўйинглар, лекин кунямни куня қилиб олманглар. Мен Қосимман (тақсимловчиман)» дедилар».

843. Мунзирдан ривоят қилинади:

«Ибн Ҳанафиядан эшитганман, Алига рухсат бўлган эди. У:

«Ё Аллоҳнинг Расули! Сиздан кейин ўғиллик бўлсам, исмингиз ила номлаб, кунянгиз ила кунялайми?» деди.

«Ҳа», - дедилар».

844. Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ўз исмлари ва куняларини жам қилиб олишимиздан манъ қилдилар. «Мен Абулқосимман, Аллоҳ беради, мен тақсимлайман» дедилар».

845. Анас ибн Молик розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бозорда юрганларида бир киши «Ё Абул Қосим!» деди.

Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бурилиб қарадилар. У «Манавуни чақирдим» деди.

 Шунда Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам:

«Менинг исмимни исм қилиб олинглар, лекин кунямни куня қилиб олманглар», дедилар».