827. Оиша розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади:

 «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам:

«Эй Оиш! Мана бу Жаброил, сенга салом айтяпти» дедилар.

«Унга ҳам салом, Аллоҳнинг раҳмати ва баракоти бўлсин», дедим.

У зот мен кўрмаган нарсани кўради”.

828. Муҳаммад ибн Иброҳим Яшкурий ал-Басрий розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Менга катта бувим – Умму Гулсум бинти Сумама айтиб берган. У ҳажга жўнаб кетганида акаси – Мухориқ ибн Сумама унга: «Оишанинг олдига кириб, Усмон ибн Аффон ҳақида сўрагин, одамлар бизда у ҳақида гапни кўпайтириб юборишди», деди.

Бас, унинг ҳузурига кириб:

«Баъзи ўғилларингиз Сизга салом айтиб юбордилар ва Усмон ибн Аффон ҳақида савол сўрадилар», дедим.

«Уларга ҳам Аллоҳнинг саломи ва раҳмати бўлсин», дедилар. Сўнг: «Аммо мен шоҳидлик бераманки, Усмонни худди мана шу уйда, қоронғи, совуқ кечада кўрдим. Ўша ерда Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам ҳам бор эдилар ва Жаброил у Зотга ваҳий келтирар эди.

Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам Ибн Аффоннинг кафти ёки елкасига қўллари билан уриб:

«Эй Усма, ёз!» дер эдилар.

Аллоҳ фақатгина Ўзи учун ҳурматли бўлган кишинигина Набий соллаллоҳу алайҳи васалламга манзиласини шунчалик яқин бўлади. Ким ибн Аффонни сўкса, унга Аллоҳнинг лаънати бўлсин», дедилар».