512. Усома ибн Зайд розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг қизларининг боласи оғирлашиб қолди. Унинг онаси Набий соллаллоҳу алайҳи васалламга «Болам ўладиган бўлиб қолди» деб одам юборди. У зот хабарчига:

«Бориб унга айт. Берувчи ҳам, олувчи ҳам Аллоҳдир. Унинг ҳузурида ҳар бир нарсанинг белгиланган ажали бор. Сабр қилсин, савоб умидида бўлсин», дедилар.

Хабарчи қайтиб бориб, унга хабарни етказди. Шунда қиз яна одам юбориб, қасам ичиб, албатта келишларини илтимос қилди. Шунда Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам саҳобаларидан бир гуруҳлари билан бордилар. Ораларида Саъд ибн Убода ҳам бор эди.

Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам кириб, гўдакни икки кўкракларининг устига, бағирларига босдилар. Боланинг кўкраги сув тўла мешга ўхшаб турар, жони чиқиши яқин эди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг кўзларидан ёш оқди. Шунда Саъд:

«Аллоҳнинг Расули бўла туриб йиғлайсизми?» деди.

«Мен раҳмим келганидан йиғлаяпман. Аллоҳ ўз бандаларидан раҳмлиларига раҳм қилади», - дедилар».

513. Иброҳим ибн Абу Абладан ривоят қилинади:

«Аёлим касал бўлиб қолди. Умму Дардонинг олдига борардим. «Аҳлингнинг ҳоли қандай?» деб сўрарди.

«Бемор», дердим. У таом чақирарди. Мен ердим. Кейин қайтадан шундай қилардим. Унинг олдига яна бир борганимда:

«Қандай?» деб сўради.

«Яхши бўлишиб қолди», дедим.

«Аёлинг касаллиги ҳақида хабар берганингда сенга таом чақирар эдик. Яхши бўлиб қолишган бўлса, сенга ҳеч нарса чақирмаймиз», деди».