339. Абу Муаммар розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Бир киши бир амирлардан бирини мақтаб қолди. Бас, Миқдод унинг юзига тупроқ соча бошлади ва:

«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам маддоҳларнинг юзига тупроқ сочишга амр қилганлар», деди».

340. Ато ибн Абу Рабоҳдан ривоят қилинади:

«Ибн Умарнинг олдида бир киши бошқасини мақтаб қолди. Бас, унинг оғзига қараб тупроқ соча бошлади. Сўнг:

«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам:

«Қачон маддоҳларни кўрсангиз, юзларига тупроқ сочинглар, деганлар», деди».

341. Миҳжан ал-Асламий розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Ражо айтди: «Мен бир куни Миҳжан билан аҳли Басранинг масжидига бордик. Қарасак, Бурайда ал-Асламий масжиднинг эшикларидан бирида ўтирибди. Масжиднинг ичкарисида Сакаба исмли бир киши бор эди. У жуда узоқ намоз ўқир эди. Масжиднинг эшигига етиб борганимизда, унинг устида чопони бор экан. Бурайда бироз ҳазилкашроқ одам эди, у:

«Эй Миҳжан! Сен ҳам Сакабага ўхшаб намоз ўқийсанми?» деди.

Миҳжан унга жавоб қайтармай, орқасига қайтди.

Сўнг Миҳжан:

«Бир куни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам менинг қўлимдан ушлаб юриб кетдилар. Бориб-бориб, Уҳуднинг юқорисига чиқдик. У зот Мадийнага қарадилар ва:

«Бу шаҳарнинг онаси ҳолига вой бўлсин. Энг обод бўлиб турган пайтида аҳли уни ташлаб чиқиб кетади. Дажжол келиб, кирмоқчи бўлганда қараса, шаҳарнинг ҳар бир эшигида биттадан фаришта қўриқлаб туради ва у кира олмайди», дедилар.

Сўнг тоғдан тушдилар. Бориб масжидга кирдик. Шунда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бир одамнинг намоз ўқиётгани, сажда ва рукуъ қилаётганини кўрдилар.

Кейин менга:

«Бу ким?» дедилар.

«Эй Аллоҳнинг Расули! Бу фалончи, у шундай-шундай деб ўша кишини мақташга тушдим.

«Тўхта! Унга эшиттирма, ҳалок қилиб қўясан», дедилар.

Сўнг ўзлари юриб кетдилар. Ҳужралари олдига етганларида қўлларини силтаб:

«Сизнинг динингизнинг яхшиси – енгили! Сизнинг динингизнинг яхшиси - енгили» деб уч марта айттилар».