1113. Ирбоз ибн Сория розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Бир куни Бомдод намозидан сўнг Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бизга ўта балоғатли ваъз қилдилар. Ундан таъсирланиб кўзлар ёш тўкди, қалблар титроққа тушди. Шунда бир одам:
«Бу видолашувчининг мавъизаси-ку! Ё Расулаллоҳ, бизга нимани васият қиласиз?» – деди.
«Сизларга Аллоҳга тақво қилишни, агар ҳабаш қул (бошлиқ) бўлса ҳам қулоқ осиб, итоат қилишингизни васият қиламан. Сиздан ким яшаб турса, кўплаб ихтилофларни кўради. Сиз янги пайдо қилинган ишлардан эҳтиёт бўлинг, чунки, улар-залолатдир. Сиздан ким ўшанга етиб борса, бас, унга менинг суннатимни ва рошид(ҳидоятли) халийфаларнинг суннатини маҳкам ушлаш лозим бўлади. Бас, уни маҳкам тишлангиз. Ҳар бир янги  чиққан иш бидъатдир. Ҳар бир бидъат, залолатдир», – дедилар».
Абу Довуд, Термизий, Ибн Можа, Ибн Ҳиббон ва Ҳоким ривоят қилишган.

1114. Абу Мусо Ашъарий розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам:
«Аллоҳ мен орқали юборган ҳидоят ва илмнинг мисоли, худи, ерга тушган кўп ёмғирга ўхшайди. Ернинг баъзи жойи яхши экан, сувни қабул қилиб, кўплаб наботот ва ўсимликларни ўстирибди. Унинг баъзи жойлари қаттиқ экан, сувни тутиб қолибди. Бас, у билан Аллоҳ одамларга манфаат берибди. Улар ундан ичибдилар, суғорибдилар ва экин экибдилар. Ернинг баъзи жойлари силлиқ экан. Сув  тутмас ва экин ҳам ўстирмас экан. Ана ўша(ернинг яхши жойи) худди Аллоҳнинг дийнида фақиҳ бўлган кишига ўхшайди. Аллоҳ мен ила юборган нарса унга манфаат берибди. Бас, ўзи ўрганибди. Ўзгаларга ўргатибди. Бошқаси ўша нарсага эътибор бермаган шахсга ўхшайди. Яна бири эса, мен ила юборилган (аммо) Аллоҳнинг ҳидоятини қабул қилмаган шахсга ўхшайди», – дедилар».
Бухорий ва Муслим ривоят қилишган.

1116. Абу Мусо розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
 «Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам:
 «Албатта, менинг ва мени Аллоҳ унга юборган нарсанинг мисоли, ўз қавмига келиб: «Эй қавмим, мен келаётган аскарни икки кўзим билан кўрдим. Албатта, мен яланғоч огоҳлантирувчиман. Бас, нажот изланглар», деган одамга ўхшайди. Бас, қавмидан бир тоифаси унга итоат қиладилар. Тезда юриб, ўз муҳлатларида жўнаб қолдилар. Улардан бир тоифаси эса ишонмадилар. Ўз жойларида қолдилар. Бас, аскар уларни тонг чоғида босиб, ҳалок қилди, таг-туглари билан қириб юборди. Ана ўша менга итоат қилган ва мен келтирган нарсага эргашган кимса билан, менга осий бўлиб, мен келтирган ҳаққни ёлғонга чиқарган кимсанинг мисолидир», – дедилар».
Бухорий ва Муслим ривоят қилишган.

1117. Абу Ҳурайра розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам:
«Албатта, мен ва менинг умматимнинг мисоли, худди олов ёқиб ўтирган одам ҳамда унга келиб тушаётган ҳайвон ва капалакларга ўхшайди. Мен сизнинг белбоғингиздан тутиб турувчиман, сиз эса ўзингизни оловга урасиз», – дедилар».
Бухорий ва Муслим ривоят қилишган.

1118. Оиша розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам:
«Ким бизнинг  бу ишимизда ундан бўлмаган нарсани янгитдан пайдо қилса, у мардуддир», – дедилар».
Бухорий ва Муслим ривоят қилишган.

1119. Оиша розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади:
 «Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам бир иш қилдилар ва унда енгил тарафини олдилар. Қавм ундан ўзини олиб қочди. Бу, Набий соллаллоҳу алайҳи васалламга етди. Ул зот хутба қилдилар. Аллоҳга ҳамд айтдилар ва сўнгра:
«Қавмларга не бўлдиким, мен қилган ишдан ўзларини юқори тутадилар?! Аллоҳга қасамки, мен уларнинг Аллоҳни энг яхши биладигани ва У зотдан энг шиддатли қўрқадиганиман», – дедилар».
Бухорий ва Муслим ривоят қилишган. 

1120. Оиша розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади:
 «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам қачонки, у(саҳоба)ларни бирор ишга амр қиладиган бўлсалар, тоқатлари етадиган амалга буюрар эдилар. Улар:
«Ё Расулаллоҳ, биз сизга ўхшаган ҳолатда эмасмиз. Албатта, Аллоҳ сизнинг олдингию кейинги гуноҳларингизни мағфират қилган», – дедилар.
Шунда, у зот ғазабланар эдилар. Ғазаблари юзларидан билинар эди ва:
«Сизларнинг энг тақводорингиз, Аллоҳни энг яхши билувчингиз менман!» – дер эдилар!»
Бухорий ривоят қилган.

1121. Абдуллоҳ ибн Амр ибн Осс розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васалламга менинг, «Модомики, тирик эканман, кечасини қоим бўлиб, кундузини соим бўлиб ўтказаман» деганим ҳақида хабар қилинди. Бас, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам:
«Бу гапни айтган сенмисан?» – дедилар.
«Батаҳқиқ уни айтдим, ё Расулаллоҳ», – дедим.
«Сен бунга қодир бўла олмайсан, рўза ҳам тут, оғзинг очиқ ҳам бўл, ухлагин ҳам, бедор ҳам бўл. Ҳар ойдан уч кун рўза тут. Чунки, бир яхшилик ўн мисли баробаридадир. Ана ўша, йил бўйи рўзасидек бўлур», – дедилар.
«Мен ундан афзалга ҳам тоқат қиламан», – дедим.
«Бир кун рўза тутиб, икки кун оғзинг очиқ юр», – дедилар.
«Мен ундан афзалга қодирман, ё Расулаллоҳ», – дедим.
«Бир кун рўза тут, бир кун оғзинг очиқ бўл. Бу Довуд алайҳиссаломнинг рўзасидир. У энг яхши рўзадир», – дедилар.
«Мен ундан афзалга ҳам тоқат қиламан», - дедим.
«Бундан афзали йўқ!» – дедилар».
Абдуллоҳ ибн Амр розияллоҳу анҳу айтади:
«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам айтган уч кунни қабул қилмоғим мен учун аҳлимдан ҳам, молимдан ҳам маҳбуброқ эди».
Бухорий ва Муслим ривоят қилишган.
Бошқа ривоятда:
«Абдуллоҳ ибн Амр розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Менга Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам:
«Ҳой Абдуллоҳ! Менга хабар берилишича, сен кечани бедор ўтказиб, кундузнинг рўзасини тутар эмишсан?» – дедилар.
«Албатта, мен ўшандоқ қилурман» – дедим.
«Ундоқ қилма! Рўза ҳам тут. Оғзинг очиқ ҳам юр. Бедор ҳам бўл. Ухлаб ҳам ёт. Албатта, сенда жасадингнинг ҳам ҳаққи бор, аҳлингнинг ҳам ҳаққи бор, меҳмонингнинг ҳам ҳаққи бор...» – дедилар».
Бухорий ва Муслим ривоят қилишган.

1122. Оиша розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам:
«Тўғри амалда бўлинглар, яқинлашиб юринглар, яхшилик башоратини беринглар. Ҳеч қачон бирор киши ўз амали билан жаннатга кира олмас», – дедилар.
«Сиз ҳамми, ё Расулаллоҳ?» – дейишди.
«Мен ҳам. Магар, Аллоҳ мени Ўз раҳмати ва фазли ила ўраб олгандагина (кира оламан)», – дедилар».
Бухорий ва Муслим ривоят қилишган.

1123. Анас ибн Молик розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам кирдилар. Қарасалар, икки устун орасига арқон тортиғлиқ турибди.
«Бу арқон нима?» – дедилар.
«Зайнабнинг арқони. Қачон чарчаса, суянади», – дейишди.
«Йўқ! Уни ечинглар. Бирингиз тетиклигида намоз ўқисин. Чарчаса, ўтирсин», – дедилар».
Бухорий ривоят қилган.

1124. Абу Жуҳайфа розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Салмон билан Абу Дардони биродар қилдилар. Бас, Салмон Абу Дардони зиёрат қилди ва Умму Дардони бир аҳволда кўрди ва:
«Сенга нима бўлди?» – деди.
«Биродаринг Абу Дардонинг дунёга ҳожати йўқ», – деди.
Абу Дардо келиб унинг олдига таом қўйди ва: «Егин, мен рўзаман», – деди.
«Сен емагунингча мен ҳам емайман!» – деди.
Шунда у ҳам еди. Кечаси бўлганда Абу Дардо туриб, намоз ўқий бошлади. Бас, Салмон: «Ухла», –деди. У ухлади. Сўнгра яна туриб намоз ўқий бошлади. Ул: «Ухла», – деди. Ухлади. Кеча охирлаб қолганда Салмон: «Энди тур», – деди. Икковлари намоз ўқидилар. Кейин Салмон унга:
«Албатта, Роббингнинг сенда ҳаққи бордир, нафсингнинг сенда ҳаққи бордир ва аҳлингнинг сенда ҳаққи бордир. Ҳар бир ҳаққдорнинг ҳаққини бергин!» – деди.
У Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳузурларига келиб, ҳалиги гапни зикр қилди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Салмон тўғри айтибди», – дедилар».
Бухорий ривоят қилган.

Аллоҳим, ушбу саҳиҳ ҳадисларни холис ўқиган ва тўғри тушунган бандаларингни ҳидоятингда бардавом қилгин!