1184. Анас ибн Молик розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам уларга пешин намозига имом бўлдилар. Салом бергач, минбар чиқдилар.  Қиёматни зикр қилдилар. Унда улкан воқеалар бўлишини зикр қилдилар. Сўнг:

«Ким бирор нарсани сўрамоқчи бўлса, сўраб олсин. Аллоҳга қасамки, модомики ушбу мақомда эканман, нима ҳақида сўрасангиз, албатта, унинг хабарини бераман», дедилар.

Одамлар Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламдан буни эшитиб, кўп йиғладилар. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам, «сўранг»ни кўп айтдилар. Шунда Умар  икки тиззасида чўккалаб туриб:

«Биз Аллоҳни Робб деб, Исломни дин деб, Муҳаммад алайҳиссаломни пайғамбар деб билиб, рози бўлдик», деди.

Умар буни айтганда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам сукут сақладилар. Сўнг Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам:

«Сал қолди! Аммо Муҳаммаднинг жони қўлида бўлган Зот билан қасамки, намоз ўқиб турганимда мана шу деворнинг юзасида жаннат ва дўзах менга кўрсатилди. Бугунгичалик яхшилик ва ёмонликни кўрмаган эдим» дедилар.