1166. Довуд ибн Қайсдан ривоят қилинади:

«Саъийд Мақбурийнинг қуйидагиларни айтганини эшитдим:

«Ибн Умарнинг олдидан ўтдим. У билан бир киши гаплашаётган экан. Уларнинг олдида турдим. Шунда у кўксимга бир шапалоқ тушириб:

«Икки кишининг гаплашиб турганини кўрсанг, уларнинг олдига келиб турма! Икккиси олдига, изн сўрамай ўтириб олма!» деди.

«Эй Абу Абдурроҳман! Аллоҳ ишингни ислоҳ қилсин. Мен иккингиздан яхшилик эшитмоқчи эдим», дедим».

1167. Ибн Аббос розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Ким гаплашиб ўтирган қавмнинг гапига улар истамаган ҳолда қулоқ солса, қиёмат куни унинг қулоғига қўрғошин қуйилади. Ўзи кўрмаган тушни кўрдим, деб гапирган кишига қиёмат куни қилни боғлаш таклиф қилинади».