Аллоҳ таоло: «Аҳдга вафо қилинглар. Зеро аҳд-паймон (Қиёмат куни) масъул бўлинадиган ишдир» (Исро сураси, 34-оят).

«Аҳд-паймон берган вақтларингизда Аллоҳга берган аҳдингизга вафо қилингиз» (Наҳл сураси, 91-оят).

«Эй мўминлар, аҳдларга (ўзаро келишган битимларга) вафо қилингиз« (Моида сураси, 1-оят).

«Эй мўминлар, нега сизлар ўзларингиз қилмайдиган нарсани (қиламиз деб) айтурсизлар? Сизларнинг ўзларингиз қилмайдиган ишни (қиламиз деб) айтишларингиз Аллоҳ наздида ўта манфур (ишдир)» (Саф сураси, 2-3-оятлар), деб айтган.

688/1. Абу Ҳурайрадан р.а. ривоят қилинади. Расулуллоҳ  с.а.в. : «Мунофиқнинг аломати учтадир. Агар сўзласа, ёлғон гапиради. Агар ваъда берса, унга хилоф қилади. Агар омонат қўйилса, хиёнат қилади», дедилар. Имом Бухорий ва Муслим ривоятлари.

Имом Муслим ривоятларида эса: «Агар рўза тутиб, намоз ўқиб, ўзнинг мусулмон эканини гумон қилса ҳам...» деб зиёда қилганлар.

689/2. Абдуллоҳ ибн Амр ибн Оссдан р.а. ривоят қилинади. Расулуллоҳ  с.а.в. : «Кимда тўрт хислат бўлса, ҳақиқий мунофиқдир. Демак, кимда мана шу хислатлардан бирортаси бўлса, уни тарк қилгунича, унда нифоқлик бордир. Агар омонат берилса, хиёнат қилади. Гапирса, ёлғон сўзлайди. Аҳдлашилса, шартнома тузилса, устидан чиқмайди. Хусуматлашилса, бузуқлик қилади», деганлар. Имом Бухорий ва Муслим ривоятлари.

690/3. Жобирдан р.а. ривоят қилинади. Расулуллоҳ  с.а.в.  менга: «Агар Баҳрайндан мол келса, шунча, шунча ва шунча бераман», деб икки ҳовучларини кўрсатдилар. У мол ҳали келмай туриб, Расулуллоҳ  с.а.в.  вафот этдилар. Қачонки  Баҳрайндан мол келганида, Абу Бакр р.а. жарчиларга буюрдилар. Жарчилар эса: «Кимнинг Расулуллоҳдан  с.а.в.  олган ваъдаси ёки берган ваъдаси бўлса, бизнинг ҳузуримизга келсин», дейишди. Кейин мен Абу Бакрнинг р.а. ҳузурига бориб: «Расулуллоҳ  с.а.в.  менга шунча ва шунча нарсаларни ваъда қилгандилар», дедим. Бас, Абу Бакр р.а. менга бир ҳовуч олиб бердилар. Уни санасам, беш юз дона экан. Абу Бакр р.а.: «Яна икки ҳисса олгин», дедилар. Имом Бухорий ва Муслим ривоятлари.