154-  Нофеъдан ривоят қилинади: Абдуллоҳ ибн Умар совуқ ва шамолли тунда намозгга азон айтдилар, бас у киши шундай дедилар: Ҳой тушган (тўхтаган) жойларингизда намоз ўқинг, сўнг шундай дедилар: албатта Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам агар тун совуқ ва ёмғирлик бўлса муаззинга шундай дейишни (Ҳой тушган (тўхтаган) жойларингизда намоз ўқинг) буюрар эдилар.

155- Нофеъдан ривоят қилинади: Абдуллоҳ ибн Умар сафардаликларида бомдоддан ташқари (намозга) иқоматни ўзинигина айтар эдилар, унда (бомдодда) азон айтиб иқомат чақирар эдилар, бас шундай дер эдилар: Албатта азон айтиш инсонлар жам бўладиган имом учундир.

156- Ҳишом ибн Урвадан ривоят қилинади: Албатта оталари шундай деди: агар сафрда бўлсанг, ҳоҳласанг азон ва иқомат айт, ҳоҳласанг иқомат айтиб азон айтма.
Яҳё: Молик шундай деди: киши отлиқ ҳолда азон айтса ҳечқиси йўқ.деди

157- Саъийд ибн Мусаййибдан ривоят қилинади: у шундай дерди: кимки очиқликда намоз ўқиса, ўнг ва чап тамонида фаришта намоз ўқийди, агар азон айтиб намозга иқомат айтса, ёки иқоматни ўзини айтиб намоз ўқиса, орқасида тоғлар мисли фаришталар намоз ўқийди.