Убода ибн Сомитдан ривоят қилинади. У шундай деди:
“Жобир яъни, ибн Абдуллоҳнинг олдига бордик. У шундай деди:
“Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам билан бирга бир ғазотга чиқдим. У зот туриб намоз ўқидилар. Устимда бурда (енгсиз чопон) бор эди. Икки тарафини тортиб кўрган эдим, менга (ўранишга) етмади. Унинг шокила*лари бўлиб, уни тескарисини ағдардим. Сўнгра икки тарафини тортдим. Кейин (бўйнимга) осиб олдим, тушиб кетмади. Сўнгра бориб Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг чап томонларига турдим. У зот қўлимдан ушлаб, мени ўнг томонларига турғизгунча тортдилар. Ибн Сохр келиб, (у ҳам) чап томонларига турди. Бизни қўлларимиздан ушлаб орқаларига турғизиб қўйдилар”. У шундай деди:
“Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам мени кузатиб турганларини сезмабман. Сўнгра сезиб қолганимда, менга изор қилиб олмоқни (яъни, белимни боғламоқни) ишора қилдилар. Расулулоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам (намоздан) фориғ бўлгач:
“Эй Жобир”, дедилар. Мен:
“Лаббай эй Аллоҳнинг Расули!” дедим. У зот:
“Агар (бурда) кенг бўлса, унинг икки тарафини тортиб ол, агар у тор бўлса, уни белингга маҳкамлаб ол”, дедилар”.

*Яъни, тўнларининг осилчоқлари бор эди.