Уқба ибн Омир розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади. У киши шундай деди:
“Биз Расулуллоҳ с.а.в) билан бирга ўз-ўзимизга хизматчи эдик. Туяларимизни навбат билан қараб турардик. Туяга қараш навбати менга келганда, уларни кечга яқин жойларига олиб келдим ва Расулуллоҳ с.а.вни инсонларга хутба қилаётганликларини топдим. У зот с.а.внинг шундай деяётганларини эшитдим:
“Сизлардан бирингиз таҳорат олса, уни гўзал суратда қилса, сўнгра туриб,  қалби ва юзи ила иқбол қилган ҳолда икки ракат намоз ўқиса, албатта, унга (жаннат) вожиб бўлади”.
Мен:
“Бай, бай! Бунданда ажойиб нарса борми?”- дедим. Олдимдаги  бир киши шу сўздан кейин:
“Эй Уқба! Бунданда ажойиброғи бор”, деди. Ўгирилиб қарасам, Умар ибн Хаттоб розияллоҳу анҳу экан. Унга:
“У нима, эй Абу Ҳафс?”-дедим. У киши:
“Ҳозиргина сен келмасингдан олдин  шундай дедилар:
“Сизлардан бирингиз таҳорат олса, уни гўзал суратда қилса сўнгра таҳоратдан фориғ бўлгач:
“Ашҳаду аллаа илааҳа иллаллооҳу ваҳдаҳуу лаа шарийка лаҳуу, ва анна Муҳаммадан абдуҳуу ва росуулуҳуу”, деса, у учун саккиз жаннатнинг эшиги очилиб, уларнинг хоҳлаганидан киради”, деди.
Муовия айтади:
“Менга Робиъа ибн Язид айтиб берди. Унга Абу Идрис, унга эса Уқба ибн Омир айтиб берган”.

Уқба ибн Омир ал-Жуҳаний Набий с.а.вдан шунга ўхшаш ҳадисни ривоят қилиб, фақат унда туяларни қараш ишини зикр қилмаган ва:
“Таҳоратни гўзал суратда қилса”, деган сўзларидан сўнг:
“Сўнгра кўзларини осмонга қаратиб”, ни келтирган ва Муовия ҳадисининг маъносини бу ҳадиснинг давомида келтирган.