(…) Оишадан (р.а.) ривоят қилинади:
“Расулуллоҳ (с.а.в.)нинг Оиша онамиз уйларида бўлган кечанинг охирида Боқеъ қабристонига чиқиб: Мўминлар қавми диёридагиларга саломлар бўлсин. Сизларга ваъда қилинган нарса келди. Иншааллоҳ, эртага кечикиб бўлса ҳам сизларга йўлиқамиз. Эй раббим, "Бақеъ ғарқад" қабристонидагиларни мағфират қил", деб айтдилар”.

(…) Оишадан (р.а.) ривоят қилинади:
“Бу онамиз: "Сизларга Набий алайҳиссалом ва ўзим ҳақида гапириб берайми?" деганларида биз: "Ҳа", дедик…

(…) Муҳаммад ибн Қайс ибн Маҳрама ибн Мутталибдан ривоят қилинади:
“Бу зот бир куни: "Сизларга ўзим ва онам ҳақларида хабар берайми", десалар, биз: "Ўзларини туққан оналарина ирода қилдилар шекилли", деб гумон қилдик. Шунда у зот қуйидаги ривоятни айтдилар. Оиша (р.а.): "Сизларга ўзим ва Расулуллоҳ (с.а.в.) ҳақларида гапириб берайми?", деганларида, биз: "ҳа", дедик. Шунда Оиша (р.а.): “Набий (с.а.в.) менинг навбатим кечасида хузуримда эдилар. Ташқаридан қайтиб келиб, ридоларини қўйдилар. Изорларининг бир томонини тўшаклари устига ёзиб, ёнбошадилар. Ҳеч қанча турмасдан мени ётиб, уҳлади деб гумон қилдиларда, секин ридоларини олдилар. Ва аста-секин ковушларини кийиб, эшикни очдилар. У ердан чиқаётиб, секин ёпдилар. Мен ҳам кийимимни бошимга қўйиб, ўрадимда ва изоримни ҳам ўраб олдим. Кейин у зотнинг изларидан юриб бордим. У зот "Бақеъ" қабристонига келиб, тик турдилар. Ўшанда узоқ тик турдилар. Сўнгра уч марта қўлларини кўтардилар. Кейин уйимиз томон қайтдилар. Мен ҳам қайтдим, шошиб юрдилар, мен ҳам шошиб юрим. Чопқиллаб юрдилар мен ҳам чопқиллаб юрдим. У зот етиб келганларида, мен ҳам у зотдан аввал етиб келиб уйга кирдимда, ётиб олдим. У зот киргач: "Эй Оиша! Нима учун ҳансираяпсан", дегандилар, мен: "Ҳеч нарса", дедим. У зот: "Ҳансирашнинг сабабини айт ёки Латиф ва Хабардор зот Аллоҳ хабар беради", дегандилар, мен: "Ота-онам сизга фидо бўлсин", деб борганимни хабарини бердим. У зот: "Олдимда кўринган қора нарса сен эдингми?" дедилар. Мен: "Ҳа кўксимда қаттиқ ҳансираш ҳосил бўлиб, безовта қилди", дедим. Сўнгра у зот: "Аллоҳ ва расули ҳақдан мойил бўлиб, сенга зулм қилишади, деб гумон қилдингми?" дегандилар, мен:" Одамлар яширгани билан Аллоҳ билади. Ҳақиқатди мен ана шундай гумон қилдим", деб айтдим. Расулуллоҳ (с.а.в.): "Сен кўрган пайтингда хузуримга Жаброил алайҳиссалом келиб, сенга билдирмасдан чақирдилар. Мен ҳам сенга билдирмасдан махфий жавоб қайтардим. У зот сени хузурингга кирмадилар. Сен кийимларингни қўйганингда ётган бўлсанг, деб гумон қилиб, сени уйғотишни эп кўрмадим. Ҳамда дахшатга тушишингдан хавфсирадим. Жаброил алайҳиссалом: "Роббинг, "Боқеъ" аҳли хузурига келиб, улар учун истиғфор айтишингни буюрмоқда", дедилар", деб айтдилар. Шунда мен: "Эй Аллоҳнинг Расули! Истиғфорни қандай айтайин", десам, у зот: "Эй мўмин ва мусулмонлардан иборат диёр аҳли, сизларга салом бўлсин. Аллоҳ сизлардан ва бизлардан олдин ўтганларга ва кейин келадиганларга раҳм қилсин. Иншааллоҳ, биз ҳам сизларга йўлиқурмиз, деб айт", дедилар.

(…) Сулаймон ибн Бурайданинг оталаридан (р.а.) ривоят қилинади:
“Расулуллоҳ (с.а.в.) қабристонга чиққанларида қуйидаги нарсаларни айтишни таълим берардилар. "Мўминлар диёри аҳли, сизларга салом бўлсин. Иншааллоҳ, бизлар ҳам сизларга қўшиламиз. Ўзимизга ва сизларга офият сўрайма".