Жобир ибн Самурадан (р.а.) ривоят қилинади: «Набий (с.а.в.) Ибн Даҳдаҳнинг жанозасидан бўшаганларида, эгарланмаган бир от олиб келинди. У зот уни миниб, кетдилар. Бизлар эса у зотнинг атрофларида юрдик». Жобир ибн Самурадан (р.а) ривоят қилинади: «Расулуллоҳ (с.а.в.) Ибн Даҳдаҳга жаноза намози ўқидилар. Кейин эгарланмаган бир от олиб кетинди. Бир киши отни ушлаб турган эди, у зот отга миндилар. От эса ирьиб юрар эди. Бизлар эса ортларидан эргашиб юрар эдик. Қамвдаги бир киши: "Набий (с.а.в.) айтдилар. Жаннатда қанчадан-қанча осилган (мевалик) хурмо шохлари борки, у Ибн Даҳдаҳга тегишлик дедилар». Шўъба ривоятларида "Абу Даҳдаҳга" дейилган. Шарҳ: Расулуллоҳ (с.а.в.) Ибн Даҳдаҳга бундай дейишларига сабаб, бир етим бола Абу Лубоба билан хурмо кўчати хусусида хусуматлашиб қолди. Етим бола йиьлади. Набий (с.а.в.) Абу Лубоба: "У кўчатни етимга бер сенга жаннатда хурмо шохлари бўлади", дегандилар, Абу Лубоба: "Йўқ", деди. Бу эшитиб турган Ибн Даҳдаҳ Абу Лубобадан кўчати бор боьни сотибб олиб, Набий (с.а.в.) га: "Агар буни етимга берсам менга жаннатда хурмоли шохлар берилурми?" деганларида, Набий (с.а.в.): "Ҳа", дедилар. Шунда Ибн Даҳдаҳ уни етимга бердилар. Шунинг учун Расулуллоҳ (с.а.в.) Ибн Даҳдаҳни жанозасида юқоридаги сўзни айтдилар.
|