(...) Жобир ибн Абдуллоҳдан (р.а.) ривоят қилинади:
“Бир куни Набий (с.а.в.) хутба ўқиётиб, саҳобаларидан бир кишини зикр қилдилар. У киши жони чиққанида узун бўлмаган кафан билан кафанланган эди. Ҳамда тунда қабрга қўйилди. Набий (с.а.в.), киши вафот этганида тунда қабрга қўйишдан ман этдилар. Ҳатто (жаноза) намози ўқилган бўлса ҳам. Лекин инсон бунга мажбур бўлса, зарари йўқ, дедилар. Ва яна у зот: “Сизлардан бирингиз биродарини кафанласа яхшилаб кафанласин”, дедилар.