457 –  حَدَّثَنَا قُتَيْبَةُ بْنُ سَعِيدٍ حَدَّثَنَا خَلَفٌ يَعْنِي ابْنَ خَلِيفَةَ عَنْ أَبِي مَالِكٍ الأشْجَعِيِّ عَنْ أَبِي حَازِمٍ قَالَ كُنْتُ خَلْفَ أَبِي هُرَيْرَةَ وَهُوَ يَتَوَضَّأُ لِلصَّلاَةِ فَكَانَ يَمُدُّ يَدَهُ حَتَّى تَبْلُغَ إِبْطَهُ فَقُلْتُ لَهُ يَا أَبَا هُرَيْرَةَ مَا هَذَا الْوُضُوءُ فَقَالَ يَا بَنِي فَرُّوخَ أَنْتُمْ هَاهُنَا لَوْ عَلِمْتُ أَنَّكُمْ هَاهُنَا مَا تَوَضَّأْتُ هَذَا الْوُضُوءَ سَمِعْتُ خَلِيلِي صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَقُولُ تَبْلُغُ الْحِلْيَةُ مِنَ الْمُؤْمِنِ حَيْثُ يَبْلُغُ الْوَضُوءُ

457/1. Абу Ҳозим розийаллоҳу анҳудан ривоят қилинади. «Абу Ҳурайра розийаллоҳу анҳу намоз ўқиш учун таҳорат олаётганларида мен орқаларида эдим. У зот қўлларини чўзгандилар, ҳатто қўлтиқларигача етиб борди. Мен: «Эй Абу Ҳурайра! Бу қанақа таҳорат?» деган эдим, Абу Ҳурайра розийаллоҳу анҳу: «Эй Фарруҳ болалари! Сизлар бу ерда экансизлар-да, агар бу ерда эканлигингизни билганимда бу каби таҳорат қилмас эдим. Мен дўстим Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг: «Таҳорат суви етган жойгача мўминнинг зийнати етади», деганларини эшитганман», дедилар».