422 – حَدَّثَنَا قُتَيْبَةُ بْنُ سَعِيدٍ وَعُثْمَانُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي شَيْبَةَ وَإِسْحَقُ بْنُ إِبْرَاهِيمَ الْحَنْظَلِيُّ وَاللَّفْظُ لِقُتَيْبَةَ قَالَ إِسْحَقُ أَخْبَرَنَا وَقَالَ الآخَرَانِ حَدَّثَنَا جَرِيرٌ عَنْ هِشَامِ بْنِ عُرْوَةَ عَنْ أَبِيهِ عَنْ حُمْرَانَ مَوْلَى عُثْمَانَ قَالَ سَمِعْتُ عُثْمَانَ بْنَ عَفَّانَ وَهُوَ بِفِنَاءِ الْمَسْجِدِ فَجَاءَهُ الْمُؤَذِّنُ عِنْدَ الْعَصْرِ فَدَعَا بِوَضُوءٍ فَتَوَضَّأَ ثُمَّ قَالَ وَاللهِ لاَحَدِّثَنَّكُمْ حَدِيثًا لَوْلاَ آيَةٌ فِي كِتَابِ اللهِ مَا حَدَّثْتُكُمْ إِنِّي سَمِعْتُ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَقُولُ لاَ يَتَوَضَّأُ رَجُلٌ مُسْلِمٌ فَيُحْسِنُ الْوُضُوءَ فَيُصَلِّي صَلاَةً إِلاَ غَفَرَ اللهُ لَهُ مَا بَيْنَهُ وَبَيْنَ الصَّلاَةِ الَّتِي تَلِيهَا
وحَدَّثَنَا أَبُو كُرَيْبٍ حَدَّثَنَا أَبُو أُسَامَةَ ح وحَدَّثَنَا زُهَيْرُ بْنُ حَرْبٍ وَأَبُو كُرَيْبٍ قَالاَ حَدَّثَنَا وَكِيعٌ ح حَدَّثَنَا ابْنُ أَبِي عُمَرَ حَدَّثَنَا سُفْيَانُ جَمِيعًا عَنْ هِشَامٍ بِهَذَا الإسْنَادِ وَفِي حَدِيثِ أَبِي أُسَامَةَ فَيُحْسِنُ وُضُوءَهُ ثُمَّ يُصَلِّي الْمَكْتُوبَةَ

422/1. Усмон розийаллоҳу анҳунинг қуллари Ҳумрон розийаллоҳу анҳудан ривоят қилинади. Усмон ибн Аффон розийаллоҳу анҳу масжиднинг ҳовлисида юрганларида муаззин аср вақтида келди. У зот таҳорат сувини чақиртириб, сўнгра таҳорат қилдилар. Кейин у зот: «Аллоҳ номига қасамки, сизларга бир ҳадис айтиб бераман, агар Аллоҳнинг китобидаги оят бўлмаганида гапирмас эдим. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Бирор мусулмон киши таҳоратини чиройли олса ва (сўнггидан) намоз ўқиса, Аллоҳ у намози билан кейинги намози орасидаги (хатоларини) кечиради», деганлар», дедилар.
Бу ерда юқоридаги ҳадис такрор келган, фақат «таҳоратини чиройли қилиб, фарз намозини ўқиса» сўзи зиёда қилинган.

423 – وحَدَّثَنَا زُهَيْرُ بْنُ حَرْبٍ حَدَّثَنَا يَعْقُوبُ بْنُ إِبْرَاهِيمَ حَدَّثَنَا أَبِي عَنْ صَالِحٍ قَالَ ابْنُ شِهَابٍ وَلَكِنْ عُرْوَةُ يُحَدِّثُ عَنْ حُمْرَانَ أَنَّهُ قَالَ فَلَمَّا تَوَضَّأَ عُثْمَانُ قَالَ وَاللهِ لاَحَدِّثَنَّكُمْ حَدِيثًا وَاللهِ لَوْلاَ آيَةٌ فِي كِتَابِ اللهِ مَا حَدَّثْتُكُمُوهُ إِنِّي سَمِعْتُ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَقُولُ لاَ يَتَوَضَّأُ رَجُلٌ فَيُحْسِنُ وُضُوءَهُ ثُمَّ يُصَلِّي الصَّلاَةَ إِلاَ غُفِرَ لَهُ مَا بَيْنَهُ وَبَيْنَ الصَّلاَةِ الَّتِي تَلِيهَا قَالَ عُرْوَةُ الآيَةُ ( إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَا أَنْزَلْنَا مِنَ الْبَيِّنَاتِ وَالْهُدَى ) إِلَى قَوْلِهِ ( اللاَعِنُونَ)

423/2. Ҳумрон розийаллоҳу анҳудан ривоят қилинади. Усмон розийаллоҳу анҳу таҳорат қилиб дедилар: «Аллоҳ номига қасамки, мен сизларга бир ҳадис айтиб бераман, агар Аллоҳ китобидаги қуйидаги «Биз нозил қилган ҳужжатлар ва ҳидоятдан иборат нарсаларни одамларга Китобда (Тавротда) равшан қилиб берганимиздан кейин беркитган кимсаларни шубҳасиз Аллоҳ лаънатлагай ва лаънатловчи зотлар (фаришталар ва мўминлар) лаънатлагайлар» (Бақара сураси, 159-оят) ояти бўлмаганида мен уни гапирмас эдим. Мен Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламдан эшитганман, у зот: «Бирор киши таҳоратини чиройли тарзда адо қилиб, сўнгра намоз ўқиса, ўша намози билан келгусидаги намози орасидаги гуноҳлари кечирилади», деб айтганлар».

424 – حَدَّثَنَا عَبْدُ بْنُ حُمَيْدٍ وَحَجَّاجُ بْنُ الشَّاعِرِ كِلاَهُمَا عَنْ أَبِي الْوَلِيدِ قَالَ عَبْدٌ حَدَّثَنِي أَبُو الْوَلِيدِ حَدَّثَنَا إِسْحَقُ بْنُ سَعِيدِ بْنِ عَمْرِو بْنِ سَعِيدِ بْنِ الْعَاصِ حَدَّثَنِي أَبِي عَنْ أَبِيهِ قَالَ كُنْتُ عِنْدَ عُثْمَانَ فَدَعَا بِطَهُورٍ فَقَالَ سَمِعْتُ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَقُولُ مَا مِنِ امْرِئٍ مُسْلِمٍ تَحْضُرُهُ صَلاَةٌ مَكْتُوبَةٌ فَيُحْسِنُ وُضُوءَهَا وَخُشُوعَهَا وَرُكُوعَهَا إِلاَ كَانَتْ كَفَّارَةً لِمَا قَبْلَهَا مِنَ الذُّنُوبِ مَا لَمْ يُؤْتِ كَبِيرَةً وَذَلِكَ الدَّهْرَ كُلَّهُ

424/3. Исҳоқ ибн Саид ибн Амр ибн Саид ибн Осс оталаридан қилган ривоятда шундай келтирилади: «Мен Усмон розийаллоҳу анҳу ҳузурларида эдим. У зот таҳорат сувини олиб келишларини буюрдилар ва қуйидаги Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг сўзларини эшитганликларини айтдилар. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Бирор мусулмон кишининг фарз намози ҳозир бўлса ва у таҳоратини, хушуъсини, рукуъсини чиройли суратда адо этса, модомики кабира гуноҳни содир этмаса, аввалги гуноҳларига каффорат бўлади, бу замоннинг барчасида давом этади», дедилар».

425 – حَدَّثَنَا قُتَيْبَةُ بْنُ سَعِيدٍ وَأَحْمَدُ بْنُ عَبْدَةَ الضَّبِّيُّ قَالاَ حَدَّثَنَا عَبْدُ الْعَزِيزِ وَهُوَ الدَّرَاوَرْدِيُّ عَنْ زَيْدِ بْنِ أَسْلَمَ عَنْ حُمْرَانَ مَوْلَى عُثْمَانَ قَالَ أَتَيْتُ عُثْمَانَ بْنَ عَفَّانَ بِوَضُوءٍ فَتَوَضَّأَ ثُمَّ قَالَ إِنَّ نَاسًا يَتَحَدَّثُونَ عَنْ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ أَحَادِيثَ لاَ أَدْرِي مَا هِيَ إِلاَ أَنِّي رَأَيْتُ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ تَوَضَّأَ مِثْلَ وُضُوئِي هَذَا ثُمَّ قَالَ مَنْ تَوَضَّأَ هَكَذَا غُفِرَ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ وَكَانَتْ صَلاَتُهُ وَمَشْيُهُ إِلَى الْمَسْجِدِ نَافِلَةً وَفِي رِوَايَةِ ابْنِ عَبْدَةَ أَتَيْتُ عُثْمَانَ فَتَوَضَّأَ

425/4. Усмоннинг қуллари Ҳумрон розийаллоҳу анҳудан ривоят қилинади. Бу зот айтдилар: «Мен Усмон ибн Аффоннинг ҳузурларига таҳорат суви ила бордим. У зот таҳорат қилдилар-да,  сўнгра: «Одамлар Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламдан, деб ҳадисларни гапиришади-да, у гапирилган нарса нима эканини билмайди. Мен Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг менинг таҳоратим каби таҳорат қилганларини кўрдим. Сўнгра у зот: «Ким мана шундай таҳорат қилса, аввалги гуноҳлари кечирилади. Унинг намози ва масжидга юриб борган қадами нафл бўлади», дедилар», деб айтдилар».
Ибн Абданинг ривоятларида «Усмоннинг олдиларига борсам, у зот таҳорат қилдилар» бўлиб келган.

426 – حَدَّثَنَا قُتَيْبَةُ بْنُ سَعِيدٍ وَأَبُو بَكْرِ بْنُ أَبِي شَيْبَةَ وَزُهَيْرُ بْنُ حَرْبٍ وَاللَّفْظُ لِقُتَيْبَةَ وَأَبِي بَكْرٍ قَالُوا حَدَّثَنَا وَكِيعٌ عَنْ سُفْيَانَ عَنْ أَبِي النَّضْرِ عَنْ أَبِي أَنَسٍ أَنَّ عُثْمَانَ تَوَضَّأَ بِالْمَقَاعِدِ فَقَالَ أَلاَ أُرِيكُمْ وُضُوءَ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ ثُمَّ تَوَضَّأَ ثَلاَثًا ثَلاَثًا
وَزَادَ قُتَيْبَةُ فِي رِوَايَتِهِ قَالَ سُفْيَانُ قَالَ أَبُو النَّضْرِ عَنْ أَبِي أَنَسٍ قَالَ وَعِنْدَهُ رِجَالٌ مِنْ أَصْحَابِ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ

426/5. Абу Анас розийаллоҳу анҳудан ривоят қилинади. Усмон розийаллоҳу анҳу ўриндиқда таҳорат қилдилар-да: «Мен сизларга Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг таҳоратларини кўрсатиб қўяйми?» деб уч марта-уч мартадан ювиб таҳорат қилдилар.
Қутайба розийаллоҳу анҳунинг ривоятларида «У зот (таҳорат қилаётганларида) ҳузурларида Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг саҳобалари бор эди» сўзи зиёда қилинган.

427 –  حَدَّثَنَا أَبُو كُرَيْبٍ مُحَمَّدُ بْنُ الْعَلاَءِ وَإِسْحَقُ بْنُ إِبْرَاهِيمَ جَمِيعًا عَنْ وَكِيعٍ قَالَ أَبُو كُرَيْبٍ حَدَّثَنَا وَكِيعٌ عَنْ مِسْعَرٍ عَنْ جَامِعِ بْنِ شَدَّادٍ أَبِي صَخْرَةَ قَالَ سَمِعْتُ حُمْرَانَ بْنَ أَبَانَ قَالَ كُنْتُ أَضَعُ لِعُثْمَانَ طَهُورَهُ فَمَا أَتَى عَلَيْهِ يَوْمٌ إِلاَ وَهُوَ يُفِيضُ عَلَيْهِ نُطْفَةً وَقَالَ عُثْمَانُ حَدَّثَنَا رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ عِنْدَ انْصِرَافِنَا مِنْ صَلاَتِنَا هَذِهِ قَالَ مِسْعَرٌ أُرَاهَا الْعَصْرَ فَقَالَ مَا أَدْرِي أُحَدِّثُكُمْ بِشَيْءٍ أَوْ أَسْكُتُ فَقُلْنَا يَا رَسُولَ اللهِ إِنْ كَانَ خَيْرًا فَحَدِّثْنَا وَإِنْ كَانَ غَيْرَ ذَلِكَ فَاللهُ وَرَسُولُهُ أَعْلَمُ قَالَ مَا مِنْ مُسْلِمٍ يَتَطَهَّرُ فَيُتِمُّ الطُّهُورَ الَّذِي كَتَبَ اللهُ عَلَيْهِ فَيُصَلِّي هَذِهِ الصَّلَوَاتِ الْخَمْسَ إِلاَ كَانَتْ كَفَّارَاتٍ لِمَا بَيْنَهَا

427/6. Ҳумрон ибн Абон розийаллоҳу анҳудан ривоят қилинади. «Мен Усмон розийаллоҳу анҳу сувларини тайёрлаб берар эдим. У зот бир кун ўтмасди, агар ўтса ҳам, ўша куни ғусл қилардилар. Усмон розийаллоҳу анҳу: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам намоздан фориғ бўлиб тарқалаётганимизда: «Сизларга гапириб берайми ёки гапирмасдан жим турайми?» дегандилар, биз: «Эй Аллоҳнинг расули! Агар яхшилик бўлса, гапиринг. Ундан бошқаси бўлса, Аллоҳ ва Унинг расули билувчироқдир», дедик. Шунда у зот: «Бирор мусулмон киши таҳорат олиб, Аллоҳ фарз қилган таҳоратни мукаммал қилса ва мана шу намозни беш вақт адо этса, ўша намозлар орасидаги хатоларга каффорат бўлади», дедилар», деб айтдилар».
Ровийлардан бири Мисъор розийаллоҳу анҳу: «Ўша тарқалаётган намоз аср намози эди», дедилар.

428 – حَدَّثَنَا عُبَيْدُ اللهِ بْنُ مُعَاذٍ حَدَّثَنَا أَبِي ح وحَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْمُثَنَّى وَابْنُ بَشَّارٍ قَالاَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ قَالاَ جَمِيعًا حَدَّثَنَا شُعْبَةُ عَنْ جَامِعِ بْنِ شَدَّادٍ قَالَ سَمِعْتُ حُمْرَانَ بْنَ أَبَانَ يُحَدِّثُ أَبَا بُرْدَةَ فِي هَذَا الْمَسْجِدِ فِي إِمَارَةِ بِشْرٍ أَنَّ عُثْمَانَ بْنَ عَفَّانَ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ مَنْ أَتَمَّ الْوُضُوءَ كَمَا أَمَرَهُ اللهُ تَعَالَى فَالصَّلَوَاتُ الْمَكْتُوبَاتُ كَفَّارَاتٌ لِمَا بَيْنَهُنَّ هَذَا حَدِيثُ ابْنِ مُعَاذٍ وَلَيْسَ فِي حَدِيثِ غُنْدَرٍ فِي إِمَارَةِ بِشْرٍ وَلاَ ذِكْرُ الْمَكْتُوبَاتِ

428/7. Абу Бурда бу масжидда Бишрнинг амирлик пайтида гапириб бердилар. Усмон ибн Аффон розийаллоҳу анҳудан ривоят қилинади. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Ким таҳоратини Аллоҳ буюрганидек мукаммал қилса ва фарз намозларини ҳам мукаммал адо этса, орасидаги (хатоларига) каффорат бўлади», дедилар.
Ибн Муознинг ҳадисларидир. Лекин Ғундорнинг ҳадисларида «Бишрнинг амирлик пайтида» ва «фарз намозлари», деган сўз келтирилмаган.

429 – حَدَّثَنَا هَارُونُ بْنُ سَعِيدٍ الأيْلِيُّ حَدَّثَنَا ابْنُ وَهْبٍ قَالَ وَأَخْبَرَنِي مَخْرَمَةُ بْنُ بُكَيْرٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ حُمْرَانَ مَوْلَى عُثْمَانَ قَالَ تَوَضَّأَ عُثْمَانُ بْنُ عَفَّانَ يَوْمًا وُضُوءًا حَسَنًا ثُمَّ قَالَ رَأَيْتُ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ تَوَضَّأَ فَأَحْسَنَ الْوُضُوءَ ثُمَّ قَالَ مَنْ تَوَضَّأَ هَكَذَا ثُمَّ خَرَجَ إِلَى الْمَسْجِدِ لاَ يَنْهَزُهُ إِلاَ الصَّلاَةُ غُفِرَ لَهُ مَا خَلاَ مِنْ ذَنْبِهِ

429/8. Усмон розийаллоҳу анҳунинг қуллари Ҳумрон розийаллоҳу анҳудан ривоят қилинади. Усмон ибн Аффон розийаллоҳу анҳу кунларнинг бирида чиройли таҳорат қилиб: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам чиройли суратда таҳорат олиб: «Ким мана шундай таҳорат олиб, сўнгра масжидга чиқса, уни фақат намозгина турғизса, ўтган гуноҳлари кечирилади», дедилар», деб айтдилар.

430 – حَدَّثَنِي أَبُو الطَّاهِرِ وَيُونُسُ بْنُ عَبْدِ الأعْلَى قَالاَ أَخْبَرَنَا عَبْدُ اللهِ بْنُ وَهْبٍ عَنْ عَمْرِو بْنِ الْحَارِثِ أَنَّ الْحُكَيْمَ ابْنَ عَبْدِ اللهِ الْقُرَشِيَّ حَدَّثَهُ أَنَّ نَافِعَ بْنَ جُبَيْرٍ وَعَبْدَ اللهِ بْنَ أَبِي سَلَمَةَ حَدَّثَاهُ أَنَّ مُعَاذَ بْنَ عَبْدِ الرَّحْمَنِ حَدَّثَهُمَا عَنْ حُمْرَانَ مَوْلَى عُثْمَانَ بْنِ عَفَّانَ عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عَفَّانَ قَالَ سَمِعْتُ رَسُولَ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَقُولُ مَنْ تَوَضَّأَ لِلصَّلاَةِ فَأَسْبَغَ الْوُضُوءَ ثُمَّ مَشَى إِلَى الصَّلاَةِ الْمَكْتُوبَةِ فَصَلاَهَا مَعَ النَّاسِ أَوْ مَعَ الْجَمَاعَةِ أَوْ فِي الْمَسْجِدِ غَفَرَ اللهُ لَهُ ذُنُوبَهُ

430/9. Усмон ибн Аффон розийаллоҳу анҳудан ривоят қилинади. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Кимки намоз учун таҳорат қилиб, уни чиройли суратда адо этса, сўнгра фарз намозига юриб бориб, одамлар билан бирга ёки жамоат билан масжидда намоз ўқиса, Аллоҳ у кишининг гуноҳларини кечиради», дедилар.