417 - حَدَّثَنَا إِسْحَقُ بْنُ مَنْصُورٍ حَدَّثَنَا حَبَّانُ بْنُ هِلاَلٍ حَدَّثَنَا أَبَانُ حَدَّثَنَا يَحْيَى أَنَّ زَيْدًا حَدَّثَهُ أَنَّ أَبَا سَلاَمٍ حَدَّثَهُ عَنْ أَبِي مَالِكٍ الأشْعَرِيِّ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ الطُّهُورُ شَطْرُ الإيمَانِ وَالْحَمْدُ للهِ تَمْلاَ الْمِيزَانَ وَسُبْحَانَ اللهِ وَالْحَمْدُ للهِ تَمْلاَنِ أَوْ تَمْلاَ مَا بَيْنَ السَّمَاوَاتِ وَالأرْضِ وَالصَّلاَةُ نُورٌ وَالصَّدَقَةُ بُرْهَانٌ وَالصَّبْرُ ضِيَاءٌ وَالْقُرْآنُ حُجَّةٌ لَكَ أَوْ عَلَيْكَ كُلُّ النَّاسِ يَغْدُو فَبَايِعٌ نَفْسَهُ فَمُعْتِقُهَا أَوْ مُوبِقُهَا
417/1. Абу Молик ал-Ашъарий розийаллоҳу анҳудан ривоят қилинади. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Поклик иймоннинг ярми, «Алҳамдулиллаҳ» тарозуни тўлдиради. «Субҳаналлоҳу валҳамдулиллаҳ» еру осмон орасини тўлдиради. Намоз нурдир. Садақа ҳужжатдир. Сабр зиёдир. Қуръон фойдангга ёки зарарингга ҳужжатдир. Барча инсонлар ўзлари юриб бориб, ўзини Аллоҳга тоат қилиш ила сотиб азобдан сақлайди. Ёки ўзини шайтон ва ҳавойи нафсига сотиб ҳалок этади», дедилар.
|