298 - حَدَّثَنَا ابْنُ أَبِي عُمَرَ حَدَّثَنَا سُفْيَانُ عَنِ الزُّهْرِيِّ عَنْ عَامِرِ بْنِ سَعْدٍ عَنْ أَبِيهِ قَالَ قَسَمَ رَسُولُ الله صَلَّى الله عَلَيْهِ وَسَلَّمَ قَسْمًا فَقُلْتُ يَا رَسُولَ الله أَعْطِ فُلاَنًا فَإِنَّهُ مُؤْمِنٌ فَقَالَ النَّبِيُّ صَلَّى الله عَلَيْهِ وَسَلَّمَ أَوْ مُسْلِمٌ أَقُولُهَا ثَلاَثًا وَيُرَدِّدُهَا عَلَيَّ ثَلاَثًا أَوْ مُسْلِمٌ ثُمَّ قَالَ إِنِّي لأُعْطِي الرَّجُلَ وَغَيْرُهُ أَحَبُّ إِلَيَّ مِنْهُ مَخَافَةَ أَنْ يَكُبَّهُ اللهُ فِي النَّارِ
298/1. Омир ибн Саъд розийаллоҳу анҳунинг оталари Саъд ибн Абу Ваққосдан қилган ривоятларида айтилишича, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бир нарсани тақсим қилдилар. «Мен: «Эй Аллоҳнинг расули! Фалончига ҳам у тақсимотдан беринг, чунки у мўминдир», дедим. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Балки у мусулмондир», дедилар. Мен: «У мўминдир», деб уч марта айтдим. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ҳам менга: «Балки у мусулмондир», деб уч марта айтдилар, сўнгра: «Мен уни бир кишига бераман, бу киши менга сен айтаётган кишидан яхшироқдир. Чунки Аллоҳ уни дўзахга солишидан қўрқиб афзал кўрдим», дедилар». (Яъни, «Мен берадиган кишимнинг иймони заиф, агар унга тавқсимотдан бермасам, у кофир бўлиб, Аллоҳ уни дўзахга ташлашидан хавф этаман. Бермаган кишим эса ишончлидир».)
299 - حَدَّثَنِي زُهَيْرُ بْنُ حَرْبٍ حَدَّثَنَا يَعْقُوبُ بْنُ إِبْرَاهِيمَ حَدَّثَنَا ابْنُ أَخِي ابْنِ شِهَابٍ عَنْ عَمِّهِ قَالَ أَخْبَرَنِي عَامِرُ بْنُ سَعْدِ بْنِ أَبِي وَقَّاصٍ عَنْ أَبِيهِ سَعْدٍ أَنَّ رَسُولَ الله صَلَّى الله عَلَيْهِ وَسَلَّمَ أَعْطَى رَهْطًا وَسَعْدٌ جَالِسٌ فِيهِمْ قَالَ سَعْدٌ فَتَرَكَ رَسُولُ الله صَلَّى الله عَلَيْهِ وَسَلَّمَ مِنْهُمْ مَنْ لَمْ يُعْطِهِ وَهُوَ أَعْجَبُهُمْ إِلَيَّ فَقُلْتُ يَا رَسُولَ الله مَا لَكَ عَنْ فُلاَنٍ فَوَالله إِنِّي لأَرَاهُ مُؤْمِنًا فَقَالَ رَسُولُ الله صَلَّى الله عَلَيْهِ وَسَلَّمَ أَوْ مُسْلِمًا قَالَ فَسَكَتُّ قَلِيلاً ثُمَّ غَلَبَنِي مَا أَعْلَمُ مِنْهُ فَقُلْتُ يَا رَسُولَ الله مَا لَكَ عَنْ فُلاَنٍ فَوَالله إِنِّي لَأَرَاهُ مُؤْمِنًا فَقَالَ رَسُولُ الله صَلَّى الله عَلَيْهِ وَسَلَّمَ أَوْ مُسْلِمًا قَالَ فَسَكَتُّ قَلِيلاً ثُمَّ غَلَبَنِي مَا عَلِمْتُ مِنْهُ فَقُلْتُ يَا رَسُولَ الله مَا لَكَ عَنْ فُلاَنٍ فَوَالله إِنِّي لأَرَاهُ مُؤْمِنًا فَقَالَ رَسُولُ الله صَلَّى الله عَلَيْهِ وَسَلَّمَ أَوْ مُسْلِمًا إِنِّي لأُعْطِي الرَّجُلَ وَغَيْرُهُ أَحَبُّ إِلَيَّ مِنْهُ خَشْيَةَ أَنْ يُكَبَّ فِي النَّارِ عَلَى وَجْهِهِ حَدَّثَنَا الْحَسَنُ بْنُ عَلِيٍّ الْحُلْوَانِيُّ وَعَبْدُ بْنُ حُمَيْدٍ قَالاَ حَدَّثَنَا يَعْقُوبُ وَهُوَ ابْنُ إِبْرَاهِيمَ بْنِ سَعْدٍ حَدَّثَنَا أَبِي عَنْ صَالِحٍ عَنِ ابْنِ شِهَابٍ قَالَ حَدَّثَنِي عَامِرُ ابْنُ سَعْدٍ عَنْ أَبِيهِ سَعْدٍ أَنَّهُ قَالَ أَعْطَى رَسُولُ الله صَلَّى الله عَلَيْهِ وَسَلَّمَ رَهْطًا وَأَنَا جَالِسٌ فِيهِمْ بِمِثْلِ حَدِيثِ ابْنِ أَخِي ابْنِ شِهَابٍ عَنْ عَمِّهِ وَزَادَ فَقُمْتُ إِلَى رَسُولِ الله فَسَارَرْتُهُ فَقُلْتُ مَا لَكَ عَنْ فُلاَنٍ وَحَدَّثَنَا الْحَسَنُ الْحُلْوَانِيُّ حَدَّثَنَا يَعْقُوبُ حَدَّثَنَا أَبِي عَنْ صَالِحٍ عَنْ إِسْمَعِيلَ بْنِ مُحَمَّدٍ قَالَ سَمِعْتُ مُحَمَّدَ بْنَ سَعْدٍ يُحَدِّثُ هَذَا فَقَالَ فِي حَدِيثِهِ فَضَرَبَ رَسُولُ الله صَلَّى الله عَلَيْهِ وَسَلَّمَ بِيَدِهِ بَيْنَ عُنُقِي وَكَتِفِي ثُمَّ قَالَ أَقِتَالاً أَيْ سَعْدُ إِنِّي لأُعْطِي الرَّجُلَ
299/2. Омир ибн Саъднинг оталари Саъд ибн Абу Ваққос розийаллоҳу анҳудан қилган ривоятларида айтилишича, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бир неча кишига (тақсимотдан улуш) бердилар. Саъд ҳам уларнинг ичида ўтирган эдилар. Саъд розийаллоҳу анҳу айтадилар: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам улардан бир кишига (тақсимотдаги улушдан) бермадилар. У наздимда энг солиҳи эди. Шунда мен: «Эй Аллоҳнинг расули! Сизга нима бўлдики, фалон кишига бермадингиз? Аллоҳ номига қасамки, мен (уни) мўмин деб биламан», десам, Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Балки мусулмондир», дедилар. Озгина жим турдим, кейин у киши ҳақидаги билган нарсам ғолиб келиб: «Эй Аллоҳнинг расули! Сизга нима бўлдики, фалон кишига бермадингиз? Аллоҳ номига қасамки, мен уни мўмин деб биламан», дедим. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Балки мусулмондир», дедилар. Мен озгина жим турдим, кейин у киши ҳақидаги билган нарсам ғолиб келиб: «Эй Аллоҳнинг расули! Сизга нима бўлдики, фалон кишига бермадингиз? Аллоҳ номига қасамки, мен уни мўмин деб биламан», дедим. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Балки мусулмондир, мен уни бир кишига бераманки, киши менга яхшидир. Чунки Аллоҳ юзи ила дўзахга солишидан қўрқиб уни афзал кўрдим», дедилар». Бу ерда мазкур ҳадис икки марта такрор келган. Фақат иккинчисида «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам қўллари билан бўйним ва елкамга уриб, кейин: «Уришасанми, эй Саъд? Мен уни бир кишига бераман», (дедилар)» сўзи зиёда қилинган.
|