247 - حَدَّثَنِي زُهَيْرُ بْنُ حَرْبٍ حَدَّثَنَا هَاشِمُ بْنُ الْقَاسِمِ حَدَّثَنَا عِكْرِمَةُ بْنُ عَمَّارٍ قَالَ حَدَّثَنِي سِمَاكٌ الْحَنَفِيُّ أَبُو زُمَيْلٍ قَالَ حَدَّثَنِي عَبْدُ الله بْنُ عَبَّاسٍ قَالَ حَدَّثَنِي عُمَرُ بْنُ الْخَطَّابِ قَالَ لَمَّا كَانَ يَوْمُ خَيْبَرَ أَقْبَلَ نَفَرٌ مِنْ صَحَابَةِ النَّبِيِّ صَلَّى الله عَلَيْهِ وَسَلَّمَ فَقَالُوا فُلاَنٌ شَهِيدٌ فُلاَنٌ شَهِيدٌ حَتَّى مَرُّوا عَلَى رَجُلٍ فَقَالُوا فُلاَنٌ شَهِيدٌ فَقَالَ رَسُولُ الله صَلَّى الله عَلَيْهِ وَسَلَّمَ كَلاَّ إِنِّي رَأَيْتُهُ فِي النَّارِ فِي بُرْدَةٍ غَلَّهَا أَوْ عَبَاءَةٍ ثُمَّ قَالَ رَسُولُ الله صَلَّى الله عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَا ابْنَ الْخَطَّابِ اذْهَبْ فَنَادِ فِي النَّاسِ أَنَّهُ لاَ يَدْخُلُ الْجَنَّةَ إِلاَّ الْمُؤْمِنُونَ قَالَ فَخَرَجْتُ فَنَادَيْتُ أَلاَ إِنَّهُ لاَ يَدْخُلُ الْجَنَّةَ إِلاَّ الْمُؤْمِنُونَ

247/1. Умар ибн Хаттоб розийаллоҳу анҳу айтдилар: «Ҳайбар куни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам саҳобаларидан бир неча нафари келиб: «Фалон киши шаҳид, фалон киши шаҳид», дейишди, ҳатто бир кишининг олдидан ўтаётиб: «У ҳам шаҳид», дейишди. Шунда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Йўқ, мен уни дўзахда кўрдим. Чунки у ўлжа тақсимланмасидан олдин тўн ёки або (чопонга ўхшаш жундан тикилган кийим)га хиёнат қилган», дедилар. Сўнгра у зот яна: «Эй Ибн Хаттоб! Одамлар олдига бориб, жаннатга фақат мўминлар киришини айтиб жар солгин», дедилар. Мен чиқиб: «Огоҳ бўлинг! Жаннатга фақат мўминларгина киришади», деб қичқирдим».
248 - حَدَّثَنِي أَبُو الطَّاهِرِ قَالَ أَخْبَرَنِي ابْنُ وَهْبٍ عَنْ مَالِكِ بْنِ أَنَسٍ عَنْ ثَوْرِ بْنِ زَيْدٍ الدُّؤَلِيِّ عَنْ سَالِمٍ أَبِي الْغَيْثِ مَوْلَى ابْنِ مُطِيعٍ عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ ح وَحَدَّثَنَا قُتَيْبَةُ بْنُ سَعِيدٍ وَهَذَا حَدِيثُهُ حَدَّثَنَا عَبْدُ الْعَزِيزِ يَعْنِي ابْنَ مُحَمَّدٍ عَنْ ثَوْرٍ عَنْ أَبِي الْغَيْثِ عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ قَالَ خَرَجْنَا مَعَ النَّبِيِّ صَلَّى الله عَلَيْهِ وَسَلَّمَ إِلَى خَيْبَرَ فَفَتَحَ اللهُ عَلَيْنَا فَلَمْ نَغْنَمْ ذَهَبًا وَلاَ وَرِقًا غَنِمْنَا الْمَتَاعَ وَالطَّعَامَ وَالثِّيَابَ ثُمَّ انْطَلَقْنَا إِلَى الْوَادِي وَمَعَ رَسُولِ الله صَلَّى الله عَلَيْهِ وَسَلَّمَ عَبْدٌ لَهُ وَهَبَهُ لَهُ رَجُلٌ مِنْ جُذَامَ يُدْعَى رِفَاعَةَ بْنَ زَيْدٍ مِنْ بَنِي الضُّبَيْبِ فَلَمَّا نَزَلْنَا الْوَادِي قَامَ عَبْدُ رَسُولِ الله صَلَّى الله عَلَيْهِ وَسَلَّمَ يَحُلُّ رَحْلَهُ فَرُمِيَ بِسَهْمٍ فَكَانَ فِيهِ حَتْفُهُ فَقُلْنَا هَنِيئًا لَهُ الشَّهَادَةُ يَا رَسُولَ الله قَالَ رَسُولُ الله صَلَّى الله عَلَيْهِ وَسَلَّمَ كَلاَّ وَالَّذِي نَفْسُ مُحَمَّدٍ بِيَدِهِ إِنَّ الشَّمْلَةَ لَتَلْتَهِبُ عَلَيْهِ نَارًا أَخَذَهَا مِنَ الْغَنَائِمِ يَوْمَ خَيْبَرَ لَمْ تُصِبْهَا الْمَقَاسِمُ قَالَ فَفَزِعَ النَّاسُ فَجَاءَ رَجُلٌ بِشِرَاكٍ أَوْ شِرَاكَيْنِ فَقَالَ يَا رَسُولَ الله أَصَبْتُ يَوْمَ خَيْبَرَ فَقَالَ رَسُولُ الله صَلَّى الله عَلَيْهِ وَسَلَّمَ شِرَاكٌ مِنْ نَارٍ أَوْ شِرَاكَانِ مِنْ نَارٍ

248/2. Абу Ҳурайра розийаллоҳу анҳудан ривоят қилинади. «Биз Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам билан бирга Ҳайбарга чиққанимизда Аллоҳ бизга у ер фатҳини насиб этди. Кумуш ва тилла тангаларни ўлжа қилмаган бўлсак-да, мато, таом ва кийимларни қўлга киритдик. Кейин водийга бордик. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам билан бирга бир қуллари ҳам бор эди. Уни Жузом қабиласидаги Бани Зубайб авлодидан Рифоъа ибн Зайд деган киши Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламга берган эди. Биз водийга тушганимизда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг қуллари туриб уловини ечаётган эди, бир найза келиб унинг ўлимига сабаб бўлди. Биз оҳистагина: «Эй Аллоҳнинг расули! У шаҳид бўлди», дедик. Шунда у зот: «Йўқ, Муҳаммаднинг жони Унинг ядида бўлган Зотга қасамки, Ҳайбар куни тақсимотдан олдин ўлжадан олган чопони ўт бўлиб ёнмоқда», дедилар. Одамлар бундан қўрқиб кетишди, бир киши шиппакнинг бир (ёки икки) ипини олиб келиб: «Эй Аллоҳнинг расули! Мен уни Ҳайбар куни қўлга киритган эдим», деди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Бир ип дўзахдандир (ёки икки ип дўзахдандир)», дедилар».