Оиша розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади:
«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг: «Агар қавмингнинг жоҳилиятга ёки куфрга яқинлиги бўлмаганида, албатта, Каъбанинг хазинасини Аллоҳнинг йўлида нафақа қилар, унинг эшигини ердан қилар ва унга ҳижрни киритар эдим», деганларини эшитдим».
Имом Муслим ривоят қилган.

Шақиқ розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«Шайба ибн Усмон билан ўтирган эдим. Шунда у:
«Умар сенинг жойингда ўтириб: «Каъбанинг молини тақсимламагунимча чиқмайман», деди.
«Сен буни қила олмайсан», дедим.
«Йўқ! Албатта, қиламан», деди.
«Сен буни қила олмайсан», дедим.
«Нима учун?» деди.
«Чунки Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ва Абу Бакр унинг маконини кўрганлар. Икковлари молга сендан кўра муҳтож бўлганлар. Аммо уни қимирлатмаганлар», дедим.
У туриб, чиқиб кетди».
Абу Довуд ва Бухорий ривоят қилишган.
Имом Бухорийнинг лафзида:
«Батаҳқиқ, унда сариқни ҳам, оқни ҳам қолдирмасликка қасд қилдим», деди.
«Икки соҳибинг буни қилмаганлар», дедим.
«Иккилари эркаклар эди. Уларга эргашаман», деди», дейилган.