عن ابن عباس رضى الله عنهما عن النبى صلى الله عليه وسلم قال: " ما العملُ فى أيّامٍ أفضل منها فى هذا العَشرِ قالوا: ولا الجهادُ؟ قال: ولا الجهادُ إلاَّ رجلٌ خرج يُخاطرُ بنفسهِ ومالهِ فلمْ يرجِعْ بشئ"

Ибн Аббос (р.а.)дан ривоят қилинади. Набий (с.а.в.): «Ушбу ўн кунликдаги амаллардан афзал бўлган амал йўқ», дедилар. Саҳобалар: “Жиҳод ҳамми”? дейишди. У зот “Жиҳод ҳам, фақатгина бир киши жони ва молини хатарга қўйиб чиқса-ю ва бирор нарса билан қайтмаса ундан мустасно”, дедилар.

Шарҳ: Набий (с.а.в.) умматларини ибодат қилиниши керак бўлган шундай бир фурсат ҳақида огоҳлантирмоқдаларки, ўша пайтда инсон ибодат билан Раббисига яқин бўлади. У кун зулҳижжа ойининг аввалги ўн кунлигидир. Мазкур кунда савоб ва ажрлар зиёда қилиб берилади. Буни эшитган саҳобалар: “Эй Аллоҳнинг расули жиҳод ҳам ўша куни қилинган амалдан паст даражадами?” дейишди. Чунки саҳобалар жиҳодни энг улкан ибодат деб билишар эди. Лекин Расулуллоҳ (с.а.в.): “Фақат бир киши ўз нафси ва молини фидо қилиб, бор хатарни бўйнига олиб ҳатто Аллоҳ йўлида шаҳид бўлсагина ўша кунги савобдан ўзиб кетади холос, дедилар. Чунки у кимса Аллоҳ ҳузурида шаҳид ва сиддиқлар деб ёзилади ва унга қандай ажр берилишини фақат Оламлар рабби Аллоҳ билади холос.
Ҳадис фиқҳи: Зулҳижжа ойининг имтиёзли бўлишига сабаб чунки мазкур кунда бошқа кунларга қараганда ибодатлар шохи мужассамдир. Масалан намоз, рўза, садақа, ҳаж ва арафа каби. Бу кундан бошқасида бу каби ибодатлар жам бўлмаган.
  Ҳадисдан ўрганганларимиз:
1. Баъзи вақтларнинг баъзисидан афзал бўлиши. Худди баъзи ўринлар баъзисидан афзал бўлганидек.
2. Зулҳижжа ойининг ўн кунини фазилати.