Уларнинг пешонасига қўл қўйиб,

 «Аллоҳумма инний ас‘алука хойроҳу ва хойро ма жубила алайҳи ва аъузу бика мин шарриҳи ва шарри ма жубила алайҳи», деб айтардилар. (Маъноси: «Аллоҳим, мен Сендан унинг яхшисини ва унга халқ қилган нарсанинг яхшисини сўрайман. Ва унинг ёмонидан ва унга халқ қилинган нарсанинг ёмонидан Сенинг номинг ила паноҳ тилайман».)

Қарзини узаётганда

 «Баракаллоҳу лака фий аҳлика ва малика ва жазока хойрон», деб айтардилар. (Маъноси: «Аллоҳ аҳлингда ва молингда барака бериб, яхшиликни мукофот қилиб берсин».)