787/1. Ҳайсам ибн Ҳиншдан (р.а.) ривоят қилинади: «Биз Абдуллоҳ ибн Умарнинг (р.а.) ҳузурларида эдик. У зотнинг оёқлари увишиб қолди. Шунда бир киши: «Сизга маҳбуб бўлган кишини эсланг», деди. У зот: «Эй Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васаллам», деб эслаганларида, гўёки оёқларини тиришишдан халос бўлгандек ҳис қилдилар». Ибн Сунний ривоятлари.

788/2. Мужоҳиддан (р.а.) ривоят қилинади. Бир кишининг оёғи Ибн Аббос (р.а.) ҳузурларида увишиб қолди. Ибн Аббос у кишига қарата, «Ўзингга маҳбуб бўлган кишини эсла», деганларида, у киши: «Муҳаммад соллаллоҳу алайҳи васаллам», деди. Шунда ундаги увишиш кетди. Ибн Сунний ривоятлари.

Имом Бухорий «Саҳиҳ» китобларида ривоят қилган шайхлардан бири Иброҳим ибн Мунзир ал-Ҳузомийнинг айтишларича, Мадина аҳли Абулатоҳиянинг қуйидаги байтидан ажабланишади:

Баъзи пайтларда оёқлар увишса, бас,

Эй Утба, дейилмаса, увишиш кетмас.