595/1. Абу Ҳурайрадан (р.а.) ривоят қилинади. Бир киши Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ҳузурларига келиб, «Мен овқатланишни хоҳлайман», деди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам у билан бир аёллари ҳузурига борганларида, у аёллари: «Сизни ҳақ ила юборган Зотга қасамки, менда сувдан бошқа нарса йўқ», деди. Сўнгра бошқасига борганларида, у ҳам худди шундай деди. Ҳаттоки, барчалари шундай дейишди. Шунда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Бу кишини меҳмон қиладиган Аллоҳ раҳм этувчи одам борми?» деганларида ансорийлардан бир киши: «Мен, эй Аллоҳнинг расули», деб у билан масканига борди. Ва хотинига: «Сенда егулик бирор нарса борми?» деганида: «Йўқ, фақат ёш болаларимнинг овқати бор, холос», деб айтди. Шунда бу ансорий: «Болаларни бирор нарса билан юпатиб тургин. Агар меҳмонимиз кирса, чироқни ўчиргин ва биз ўзимизни еяётгандек қилиб кўрсатайлик. Агар ейишга қўлини чўзса, унда ҳам туриб чироқни ўчиргин», деди. Улар ўтирдилар ва меҳмон овқатни еди. Қачонки, тонг отиб Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам ҳузурларига боришганда, у зот: «Бу кечаси меҳмонларингизга қилган нарсаларингиздан Аллоҳ таоло ажабланиб, қуйидаги оятни нозил қилди: «(Ансорлар) гарчи ўзларида эҳтиёж бўлса-да, ўзларини қўйиб (ўзгаларни) ийсор - ихтиёр қилурлар» (Ҳашр сураси, 9-оят)», дедилар.

Шарҳ: бу ерда ёш болалар зарурий эҳтиёж бўлган ҳолда овқатга муҳтож эмасдирлар. Одатда, ёш болалар бир киши овқатланаётганини кўришса, қоринлари тўқ бўлса ҳам, уни талаб қилишади. Бу ерда ҳалиги эркак ҳам, хотини ҳам меҳмонларига ўз насибаларини тортиқ қилишди. Валлоҳи аълам.