133. Умму Саъийд бинти Мурра Феҳрий отасидан ривоят қилади:

«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам:

«Мен ва етимнинг кафил жаннатда худди ушбу иккиси кабидир. Ёки бу билан бу кабидир», дедилар».

Суфён ўрта ва бошмалдоқдан кейинги бармоқ ҳақида шак қилди.

134. Ҳасан розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Ибн Умар қачон овқат еса, ҳузурига бир етим ҳозир бўларди. Бир куни у таом келтиришни буюрди. Етимни ҳам таклиф қилиб, уни топа олмади. Ибн Умар еб бўлганда у келди.

Ибн Умар унга ҳам таом келтиришни буюрди. Овқат қолмаган эди. Талқон билан асал келтирилди. Шунда ибн Умар розияллоҳу анҳу:

«Мана булардан ол, Аллоҳга қасамки, сен камчиликка учрамадинг», деди.

Ҳасан: Аллоҳга қасамки, Ибн Умар ҳам камчиликка учрамади, дейди.

135. Саҳл ибн Саъд розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам:

«Мен ва етимни кафилликка олган жаннатда мана бундаймиз», дедилар ва кўрсаткич ҳамда ўрта бармоқларини бирлаштирдилар».

136. Абу Бакр ибн Ҳафс розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Абдуллоҳ дастурхонида етим бўлмаса, таом емас эди».