88.            Анас ибн Молик розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Бир куни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳузурларига кирдим. У ерда мен, онам ва Умму Ҳарам деган холам бор эдик. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам олдимизга келиб:

«Сизларга бир намоз ўқиб берайми?» дедилар.

Ўша пайт намоз вақти эмас эди. Шу пайт қавмдан бир киши:

«Анасни қаерга турғиздилар?» деди.

«Уни ўнг томонларига турғаздилар» деб давомида «Сўнгра биз билан намоз ўқидилар. Кейин бизнинг аҳли байтимиз ҳақига Аллоҳдан жуда кўп яхшиликлар, икки дунёда хайр-баракани сўраб дуо килдилар. Кейин онам:

«Эй Аллоҳнинг Расули! Кичкина хизматчингизни ҳам бир дуо қилинг», дедилар.

У зот менга барча яхшиликларни тилаб дуо қилдилар ва дуоларининг охирида:

«Аллоҳим! Бунинг молини ва бола-чақасини кўпайтиргин ва унга барака бергин», дедилар».