8. Тойсала Ибн Майёсдан ривоят қилинади:

«Аскарлар билан бирга сафарга чиққан эдим. Ўшанда бир қанча гуноҳлар қилдим. Ўзимча, мазкур гуноҳларни гуноҳи кабиралардан деб биларим. Шуни Ибн Умарга айтдим.

«Улар нималар?» - деди у.

«Ундоқ, бундоқ», дедим.

«Бу нарсалар гуноҳи кабирамас. Улар тўққизта: Аллоҳга ширк келтириш. Беайб инсонни ўлдириш. Уруш вақтида душмандан қочиш. Покиза аёлни зинода айблаш. Рибохўрлик қилиш. Етимнинг молини ейиш. Масжидда диндан чиқиш. Одамларни масхара қилиш. Ота-онанинг боласини оқ қилиб йиғлаши», деб туриб Ибн Умар менга:

«Сен дўзахдан қўрқасанми, жаннатга киришни ҳоҳлайсанми?» - деди.

«Аллоҳга қасамки, шундай!» - дедим.

«Ота-онанг тирикми дедилар», деди.

«Онам бор», дедим.

«Аллоҳга қасамки, агар онангга юмшоқ сўз бўлсанг ва унга таом берсанг ҳамда гуноҳи кабираларни қилмаган бўлсанг, албатта, албатта жаннатга кирасан», деди».

9. Ҳишом ибн Урва ўз отасидан ривоят қилади:

«Икковларига меҳрибонлик ила хокисорлик қанотингни паслат» (17:24) дегани «ота-онанг яхши кўрган ҳар бир нарсадан ўзингни тутма, ман қилма, деганидир», деди.