970. Жобир ибн Абдуллоҳ розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:

«Унга Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг саҳобаларидан бирида ўзлари эшитмаган бир ҳадис борлиги ҳақида хабар етди.

Бас, туя сотиб олдим. Юкимни унга юклаб бир ой йўл юрдим. Шомга етиб борсам, ҳалиги одам Абдуллоҳ ибн Унайс экан. Унга Жобир эшик олдида дея одам юбордим.

«Жобир ибн Абдуллоҳми?» деди.

«Ҳа», дедим.

Бас, у чиқиб мени қучоқлади.

«Менга ўзим эшитмаган ҳадис ҳақида хабар етди. Ўз ўлимимдан ёки сенинг ўлимингдан қўрқдим», дедим.

«Набий соллаллоҳу алайҳи васалламдан эшитдимки, Аллоҳ бандаларни ёки одамларни ялонғоч, хатна қилинмаган ва «бўҳим» ҳолларида ҳашр қилади.

«Бўҳим?!» дедик.

«Ҳеч нарсалари бўлмаган ҳолда. Бас, уларни узоқдаги одам эшитадиган (менимча, худди яқиндаги эшитадигандек) овоз билан чақиради:

«Мен подшоҳман! Аҳли жаннатлардан бирор киши дўзах аҳлидан бирортаси ундан ўзи кўрган зулмни талаб қилса, жаннатга кира олмайди.

Аҳли дўзахлардан бирор киши жаннат аҳлидан бирортаси ундан ўзи кўрган зулмни талаб қилса, дўзахга кира олмайди», дейди.

«Қандай қилиб? Аллоҳнинг ҳузурига ялонғоч ва ҳеч нарсамиз йўқ ҳолда келамиз-ку?» дедим.

«Яхшиликлар ва ёмонликлар билан», дедилар».