965. Абу Мусо розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
«У кишиНабий соллаллоҳу алайҳи васаллам билан Мадинанинг боғларидан бир боғда эди. Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам қўларидаги чўп ила сув ва лойни урар эдилар.
Бас, бир киши келиб, эшикни очишни сўради. Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам:
«Унга эшикни оч ва жаннатнинг башоратини бер», дедилар. Эшикни очсам, Абу Бакр экан, унга берган башоратни айтдим. У Аллоҳга ҳамд айтди.
Сўнгра яна бир киши келиб, эшикни очишни сўради. Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам:
«Унга эшикни оч ва жаннатнинг башоратини бер», дедилар. Эшикни очсам, Умар экан, унга башоратни айтдим. У Аллоҳга ҳамд айтди.
Сўнгра яна бир киши келиб, эшикни очишни сўради. Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам:
«Унга эшикни оч ва унга етадиган бало учун жаннатнинг башоратини бер», дедилар. Эшикни очсам, Усмон экан, унга башоратни айтдим. У Аллоҳга ҳамд айтди ва сўнгра, Аллоҳнинг Ўзи ёрдам берсин, деди».
|