908. Оиша розияллоҳу анҳодан р-и:

«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам бир булутни кўриб қолсалар, уйга кириб, ташқарига чиқиб, типирчилаб қолардилар. Юзлари ўзгариб кетар эди. Ёмғир ёға бошласа, ўзларига келардилар. Оиша буни У зотга билдирди. Шунда Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам:

«Қаердан билай, эҳтимол у Аллоҳ азза ва жалла «Уни водийлари томон кўндаланг бўлиб юрганини кўришганда...» дегани кабидир?!» дедилар».

«У(азоб)ни водийлари томон кўндаланг бўлиб юрганини кўришганда, бу кўндаланг бўлувчи бизга ёмғир ёғдирур, дейишди. Йўқ! Бу ўзингиз орзиқиб сўраган нарса, аламли азоби бор бўрондир».

909. Абдуллоҳ ибн Масъуд розияллоҳу анҳу розияллоҳу анҳудан р-и:

«Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам:

«Шумланиш ширкдир. Биздан эмасдир. Лекни Аллоҳ уни таваккул ила кетказади», дедилар».