558. Оиша розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади:

«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бу зотга: (арабча матн) «Ўзингни ўзинг ҳимоя қил, ўзингга ўзингга нусрат бер, яъни ўзингни хорлатиб қўйма. Ўзингни эркин тут, зулмга ташлаб қўйма» деган эканлар.

559. Оиша розияллоҳу анҳодан ривоят қилинади:

«Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг завжалари Фотимани Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳузурларига юборишди. Бас, у изн сўради. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Оиша розияллоҳу анҳо билан унинг мирти-ёпинчиғига ўраниб ўтирган эдилар. Бас, унга изн бердилар. У кириб:

«Мени завжаларингиз, Абу Куҳофанинг қизи билан улар ўртасида адолат қилишингизни сўраб, юборишди», деди.

«Қизгинам! Мен яхши кўрган нарсани яхши кўрасанми?» дедилар.

«Ҳа», деди.

«Унда мана буни яхши кўргин!» дедилар.

У чиқиб, уларга айтиб берди. Улар:

«Сен ҳожатимизни чиқармадинг. Яна қайтиб бор», дейишди.

«Аллоҳга қасам! У зотга унинг ҳақида ҳеч қачон гапирмайман», деди.

Сўнг улар Набий соллаллоҳу алайҳи васалламнинг завжаси Зайнабни юборишди. У келиб, киришга изн сўради ва У зот изн бердилар. У ҳам ўша гапни айтди. Сўнг мени айблай бошлади.

Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам менга изн берармиканлар деб интизор бўлиб турдим. Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам менинг ўч олишимдан хафа бўлмасликларини билишим билан, дарҳол Зайнабни айблай бошладим. Бирпасда уни жимитиб, ғалаба қилдим.

Шунда Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам табассум қилдилар ва «Бу Абу Бакрнинг қизида!» дедилар».