520. Ҳумайд ибн Абдурроҳман айтади:

«Бани Саъддан учтаси, менга ҳадис айтишди. Ҳаммаси ҳам оталаридан ривоят қилишади:

«Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам Маккада Саъднинг олдига уни кўргани кирдилар. Бас, у йиғлади. У зот:

«Сени нима йиғлатмоқда?» дедилар.

«Ўзим ҳижрат қилиб кетган ерда, Саъд ўлгандек ўлишдан қўрқдим», деди. У зот уч марта:

«Аллоҳим! Саъдга шифо бер!» дедилар.

«Менинг молим кўп. Меросимни қизим олади. Молимнинг ҳаммасини васият қилайми?» деди.

«Йўқ», дедилар.

«Учдан иккисини?» деди.

«Йўқ», дедилар.

«Ярмини?» деди.

«Йўқ», дедилар.

«Учдан бирини?» деди.

«Учдан бир. Учдан бир ҳам кўп. Албатта, молингдан садақа қилсанг ҳам садақа. Аҳли аёлингга нафақа қилсанг ҳам садақа. Таомингдан аёлинг ейдигани ҳам сен учун садақа. Албатта, аҳлингни яхшилик ёки яшагулик нарса ила қолдирмоғинг уларни одамлардан тиланиб юбрадиган қилиб қолдирганингдан афзалдир» деб қўллари ила кўрсатдилар».